De balans van 2006

Ook ik voel me genoodzaakt de balans van 2006 op te maken. Ik ben niet zo iemand die aan het eind van het jaar de tijd neemt om alles te overdenken. Ik neem het leven zoals het komt. Terugkijken heeft weinig zin vind ik. Maar een weblog is wel de uitgelezen plaats om het toch eens te proberen. Het was een jaar met een paar pieken en dalen, met passie en met moeheid, met stress en genieten.
Eerst maar de passie en de moeheid. In maart ben ik gestart met dit blog en dat was mijn beste initiatief van dit jaar. Het is niet alleen leuk om te schrijven. Het heeft ook een impuls gegeven om alle internetontwikkelingen op de voet te gaan volgen. In een korte tijd ben ik goed op de hoogte geraakt van de ins en outs op internetgebeuren (in informatiesfeer natuurlijk; er is nog steeds een onontgonnen terrein beschikbaar waar ik geen weet van heb). Ook in werksfeer heeft dit een goede impuls gegeven, waardoor ik het eigenlijk best wel weer naar mijn zin heb daar.
Een flinke domper was daarom ook dat gesukkel met mijn gezondheid: hoofdpijn, draaierigheid, vermoeidheid. Het blijft getob met gelukkig veel goede momenten. Job coach en Mensendieck waren gezellige uitjes maar mochten niet baten. In 2007 ga ik eens het alternatieve circuit bezoeken.

De stress dit jaar kwam vooral van J. Maar het brengt veel onrust mee. Onze vakantie op Terschelling en deze relaxweken rond kerst en Oud- en Nieuw waren en zijn heerlijke eilandjes in een druk jaar.
Als moeder zijnde was een hoogtepunt het feit dat zoon S. vier is geworden in januari. Hij was blij om eindelijk naar school te mogen en ik heb opeens een aantal uren per week helemaal voor mezelf. Ze vliegen wel om altijd.

Dieptepunt dit jaar was het overlijden van o.a. onze veertigjarige vriend J. die zo stom was om van de trap te vallen. We denken nog heel vaak aan hem.

Hoogtepunt was natuurlijk de geboorte van mijn nieuwe neefje!
En daar hoef ik verder niets meer aan toe te voegen.

Lijstjes: mijn boeken van 2006

Dit jaar heb ik 36 boeken gelezen. Nummer 37 krijg ik helaas niet uit voor zondag. Wat ongelofelijk weinig eigenlijk. Terwijl ik altijd in een boek bezig ben. Maar die lastige trage romans hebben de score wat naar beneden gehaald.
De oogst aan goede boeken was wel heel groot. Ik ben een snellezer. Dat schiet lekker op, maar t heheeft wel tot gevolg dat ik een boek ook snel weer ben vergeten. Voor mij is een goed boek eentje die echt blijft hangen. De inhoud weet ik dan niet vaak meer, maar wel het gevoel wat ik bij het lezen kreeg.
Mijn boeken van 2006 waren:










Het slechtste boek wat ik in 2006 heb gelezen was natuurlijk de Da Vinci Code.

Geit

Goede initiatieven moet je steunen. Wij sturen nooit kerstkaarten, maar geven elk jaar het 'postzegelgeld' aan een goed doel. Dit jaar kopen wij een geit.

Op de site www.oxfamnovibpaktuit.nl kun je nog veel meer alternatieve (kerst)cadeaus kopen.

Iedereen die dus geen kerstkaart heeft ontvangen: fijne feestdagen en een heel goed 2007!!

Kerst

Ik heb er nooit zoveel mee gehad, kerst. De verplichte familie over de vloer, de hele dag eten en drinken en jezelf vervelen. Als tiener ging ik gewoon werken met de kerst. Dat verdiende goed en was heel gezellig. Nu ga ik er elk jaar keurig in mee, maar ik ben stikjaloers op de collega's die nu op Terschelling of Vlieland zitten. Het is moeilijk om je van de traditionele familiebezoeken los te rukken. Niet alleen vanwege verplichtingen, maar ik wil ze zelf ook wel zien. Hoe vaak ben je nog allemaal bij elkaar?

Kerst is een raar feest geworden, met steeds minder christelijke betekenis. Ik begrijp de mensen niet die er jaarlijks naar uitzien. Tegenwoordig worden huis en tuin al begin december versierd. Ik vraag me serieus af waarom. De geselligheit natuurlijk, maar ik vind er niets gezelligs aan om een raar kerstmannetje voor je raam te laten hangen of een verlicht hertje in de tuin. Al die energieverspilling. En waar is de kerstgedachte? Het druist in tegen mijn protestantse opvoeding. Sommige dingen raak je nooit kwijt.
Maar, nu even ophouden met zuurpruimerij. Morgen gaan we naar de familie en gaan we heerlijk eten en genieten van best aangenaam gezelschap. En ondertussen droom ik gewoon door over een huisje in de duinen, lange strandwandelingen en een lekker winterbiertje in het Heartbreak Hotel. Volgend jaar dan?...

Spijbelen

Spijbelen, een woord dat nooit echt in mijn vocabulaire heeft gepast. Ik moet bekennen dat ik in mijn middelbare schooltijd geen lesuur heb gespijbeld. Ik was zo braaf, dat ik zelfs de bekende 'menstruatie-smoes' niet gebruikte om onder de gymles uit komen. Of was dat meer omdat ik mijn mond niet open durfde te doen, laat staan het tegen een louche gymleraar over intieme dingen te hebben. Enfin. In mijn hbo tijdperk was ik eigenlijk net zo braaf, maar werd ik gaandeweg wel een stuk losser. Zeker vanaf het tweede jaar, waarin ik op kamers ben gegaan. Met mijn drie vriendinnen deden wij op elke donderdag, maar vaak ook al op woensdag het bekende rondje: eerst thuis naar bijvoorbeeld MCW (voor de oudjes onder ons Medisch Centrum West) kijken met een fles wijn, dan naar Polly of Marijnissen op de korte Heuvelrug. Door naar Extase. Om drie uur de tent uitgeveegd worden. Op naar Swinge bij Dinge en afzakken naar Citylights waar we tot het licht werd ons te goed deden aan pelpinda's en tegelijk met de krantenjongen thuis aankwamen. En ik vraag me nu soms af hoe ik het deed. Want na een uurtje slapen zat ik - als enige van ons vieren - gewoon in de schoolbanken voor een uurtje 'thesaurussen' of 'bronnen', of welk ander vak in mijn vage opleiding werd gegeven.

Nu zijn we inmiddels al flink wat jaren verder, en ik geloof dat ik het eindelijk begin te leren. Ik heb al enige weken het gevoel dat ik spijbel. Mijn weblog staat zielig in cyberspace en krijgt zo nu een dan een bezoekje van een verdwaalde googler. Via mijn statistieken zie ik dat die ene nicht of de andere collega nog een poging heeft gedaan om wat nieuws van mij te lezen. Maar ze krijgen nul op request. Geen activiteiten hier, nada.
Ik beloof plechtig om mijzelf te verbeteren. Alhoewel ik dat spijbelen stiekem ook wel eens lekker vond. Laat mij me als braaf meisje ook eens stout zijn.

LAN relatie

Heerlijk zo'n avondje LAN relatie; L. zit tegenover mij lekker te weet ik wat veel op haar laptopje te doen en nog steeds na te genieten van haar tanteschap. Ik zit inmiddels weer in de waan van de dag en mijn overvolle prive account te checken die weer overvloeit van medezeggenschapsperikelen op de lokale openbare school van onze koters. Wie kan zich een betere zondagavond voorstellen. Lekker via gmail chatten met je geliefde (zit welgeteld 60 centimeter tegenover mij), digital love in optima forma. Gelukkig is mijn grote vriend muziek nooit ver om de hoek. En in deze dagen van grijze natte kou is er niets zo schitterend als muziek die je omarmt en meeneemt in zachte tinten en kleuren die muziek je kunnen geven. Geen inhoudelijk gebrabbel en politieke statements maar Fins geneuzel die beelden van besneeuwde bossen en verijsde meren oproepen. Natuur en alle aardse geuren daarbij. Nee, geen "Elfjesrock" of "Tolkien metal" maar Sigur Ros. De openbaring op het gebied van soundscape van de laatste jaren..........laat je meeslepen in hemelse melodieën die je vervoeren en naar warmte en geborgenheid laten verlangen. Muziek die Robert ten Brink met zijn kerstspecial laat verbleken en Wham's "Last Christmas" naar de vergetelheid doet verbannen. Ook voor Tolkienlezers verplichte kost!

Tante Linda

Tante ben ik al sinds ik een relatie met J. heb, al bijna tien jaar. Dat was ook wel wat. Ik kreeg er niet alleen schoonouders, - zussen en broers bij, maar ook zeven neven en nichten. Elke keer als ik J. een zoen gaf - en ik moet toegeven, dat was ook wel veel in die eerste periode - stond een kluitje kinderen om ons heen te giechelen. Ze zijn geen eigen bloed, maar in de loop der jaren wel helemaal mijn neven en nichten geworden. Oudste nicht past wel eens op de kinderen. Jongste nicht bewonderen wij wekelijks in Energy Survival. En sinds ik mijn eigen hyve heb, krabbel ik wat met mijn nichtjes af.
Maar sinds vrijdag is er een heel klein lief neefje bijgekomen. De eerste aan mijn kant. En hij is bijna net zo mooi als mijn eigen kinderen waren. Wat leuk om er zo'n kleintje bij te hebben. En wat voelt hij al vertrouwd.
Heerlijk, tante zijn.

Mijn man is Topkok!!!!

Een aantal weken geleden belde vriend P. op met een dringend verzoek om een recept voor zijn collega. Het moest iets zijn met spruitjes, kippepootjes en rijst. Wie verzint zo'n combinatie?
Een programma als Topkok. Inmiddels heeft de collega meegedaan aan het programma en is ze al heel ver gekomen. En wat nog mooier is. Bij Albert Heijn ligt een receptkaart klaar met:
Kip met koekkruiden, rijst en spruitjes. Bijna geheel geïnspireerd op het recept wat J. in tien minuten tijd heeft verzonnen. Heerlijk zo'n man. Jammer dat hij door de week altijd te laat thuis is om te koken.

Meds

Al jaren in de muziek, maar het nooit echt kunnen benoemen. Op een prachtige avond in de Dordogne sprak vriend P. echter de woorden: als relnichten gaan Rock & Rollen, dan is het louter schoonheid. En gelijk heeft tie. Vooral als ze ook nog eens drugs innemen alsof het medicijnen zijn tegen een verkoudheidje. Vrijdagavond was het weer zo ver...Placebo in Ahoy. Bandje van drie man waarvan in ieder geval één homosexueel en één bisexueel. Schitterend podium met een veejay die live beeld snijden tot hoge kunst verheven heeft. Brian Molko is niet fulltime homosexueel, maar wel androgyn en speelt constant met zijn sexualiteit. Bowie en Reed kijken als zijn godvaders over zijn schouders mee. En wat een schoonheid en wat een complexe muziek die je bij de strot grijpt. Voor de leken ff checken op iTunes. Voor de romantici: Special Needs en voor de dancing girls: Bitter End........!

Doe die bloes nou eens in je broek...

Zit ik na het voetbal op Talpa (Ajax 6-0) fff te zappen, kom ik bij een kulprogramma op zondagavond met kids (die van mij liggen inmiddels heerlijk te dromen?). Zie je Jochem van Gelder, wat een talent. Maar erger nog....in pak, u kent het wel; colbertje met bijpassende broek. Maar waarom dan je blouse over de broek? Kan er dan echt niemand bij wat voor omroep dan ook vertellen dat je blouse over je broek echt te lullig voor woorden is, zeker als er nog een colbert over heen gaat......!!! Kunnen we niet wettelijk laten vastleggen dat:
1 . Een blouse met lange mouwen in de broek gedragen moet worden. En bij gebruik van colbert moet er zelfs een boeteregeling voor getroffen worden indien men niet aan deze eis voldoet.
2. En dat een blouse met korte mouw boven de broek gedragen mag worden mits de blouse strak aansluit bij het lichaam en de broek daaronder genoeg draagvlak heeft om desbetreffende blouse überhaupt aan te kunnen doen.
Ik dank u vriendelijk!

Picasa

Steeds meer mensen die de zestig gepasseerd zijn beginnen er aan; de computer. De een krijgt er nooit handigheid in en houdt het bij het lezen van wat emailberichtjes. Anderen ontdekken opeens hele nieuwe werelden. Mijn schoonvader van 74 zit tegenwoordig uren achter de computer voor het binnenhalen en bewerken van foto's. Niet zo heel raar voor een fotograaf. Maar voor hem wel een hele nieuwe invulling van zijn vak.

Ik weet inmiddels wel wat over computers, maar ik weet niet waar ik de tijd vandaan moet halen om niet alleen alles bij te houden over ontwikkelingen op web2.0-gebied. Maar ze dan ook nog eens toe te passen. Mijn schoonvader was echter zo enthousiast over Picasa, dat ik het programma ook maar eens heb gedownload. Het is inderdaad leuk en handig. En je kunt er leuk mee knutselen. Vervelen hoef ik me eigenlijk niet met mijn laptopje.

Pakjes

Ik weet niet wie het leuker vindt, de kinderen of hun ouders. Ik zit 's avonds als eerste op de bank om naar het Sinterklaasjournaal te kijken en ben al een paar weken bezig met cadeautjes verzamelen. Dit jaar heb ik voor het eerst geen sint-stress. Ze zitten allebei op school, dus ik heb tijd zat om op mijn gemak de Intertoys, Hema, diddle-winkel te doorstruinen. Ik moet er nu wel mee ophouden. Elke keer als ik de winkel binnenloop zie ik meer leuke, kleine cadeautjes. En ze mogen echt niet elke avond hun schoen zetten. Twee weken lang om vijf uur wakker gemaakt worden is minder leuk. Dat wordt dus een pakjesberg volgende week. Ook leuk. Ik heb er nu al zin in.

Eindelijk

Eindelijk, het duurde weer zo lang dit jaar, maar hij is gisteren toch echt gearriveerd.
De eerste schoenen zijn gezet, met verlanglijstje en manderijn (want geen wortel in huis) .
Het blijft toch elk jaar leuk, dit gezamelijke toneelspel. Ik ben wel heel benieuwd hoe lang het nog zo zal zijn. Dochter is zes en heeft het heilige vuur nog helemaal. Dit jaar heeft ze zelf voor het eerst haar eigen verlanglijstje geschreven. Maar zou het ook het laatste jaar vol overtuiging zijn? Of denkt ze volgend jaar, 'ik doe maar alsof, anders krijg ik niets'?
Het is nu nog genieten. Ze zijn er ook niet de hele dag mee bezig en de angsten over vreemde pieten die 's nachts in huis komen hebben ze ook niet meer. Dit jaar geen sintstress voor ons. De schoencadeautjes zijn in huis en we weten ook al wat ze op de dag zelf krijgen. Maar over twee weken ben ik wel net zo blij dat hij weg is.

Van wie is dat deuntje ook al weer?

We hebben er allemaal wel eens last van. Zo'n deuntje dat constant in je hoofd blijft hangen. En je komt er maar niet achter van wie het is of soms zelfs wat het is. Er is nu een oplossing:

De Songtapper. Je hoeft alleen maar het deuntje op de spatiebalk in te typen en krijgt een lijst van mogelijke titels. Ik heb het meteen uitgeprobeerd, maar bij Velouria van the Pixies kwam de Songtapper uit bij een cover van Weezer en dat kan natuurlijk niet. De zoekmachine had wel het juiste liedje gevonden. Je kunt de Songtapper toevoegen aan je gepersonaliseerde startpagina van google. Maar je moet natuurlijk wel een goed ritmegevoel hebben om de goede match te vinden.

Ik ben verslaafd

Het wordt een jaarlijkse traditie. Vanaf eind oktober heb ik vier weken lang geen tijd meer voor bloggen, vrienden, televisie, lezen. Ik moet kraken. De Nationale Krakercompetitie is weer van start gegaan. En het is weer ontzettend verslavend, frustrerend en ook heel erg leuk. De eerste week heb ik gehad en ik heb met een goed gegokt antwoord zes van de zeven vragen goed. En daar ben ik best trots op. Bij deze vragen kom je er niet met even wat woordjes in google intikken. Maar je leert wel heel veel bronnen kennen, plus veel over bijvoorbeeld de VOC, de Cheyennes, de Nederlandse Monarchie en de eerste officiele nederlandse spelling.

Ook eens proberen? Dit is een vraag uit de eerste ronde vorige week.

Kraker 3 Old Soldiers

Ze zijn een snel uitstervend ras geworden, de veteranen uit de Eerste Wereldoorlog. Zo stierven in 2006 de laatste Oostenrijkse en Hongaarse veteraan respectievelijk op 105- en 108-jarige leeftijd. In 2005 stierf de laatste Australische veteraan op 106-jarige leeftijd. Maar er leven nog tientallen die-hards, die in hun herinnering de verschrikkingen van deze oorlog bewaren. De oudste nog levende (2 oktober 2006) Franse veteraan is geboren in 1894 en verwacht met Kerst zijn 112e verjaardag te vieren. In een Britse krant wordt in 2005 het overlijden vermeld van een Nederlandse veteraan, die in Wereldoorlog I in het Duitse leger gevochten zou hebben en in Wereldoorlog II in het Britse leger. Er wordt overigens ten zeerste getwijfeld aan het waarheidsgehalte van dit krantenartikel. Vraag: wat is de voornaam van de echtgenote van deze Nederlandse ‘veteraan’?

Mijn eerste .... circus

Ik wil niet zeggen dat het een jeugdtrauma is, maar ik vond het als kind wel erg. Ik mocht van mijn moeder nooit naar het circus. Nu ik een stuk ouder ben begrijp ik dat heel goed. Het trekt mij allang niet meer. Maar nu kregen we van onze vriend de Rabobank kaartjes voor Circus Bongo. Hierdoor kreeg ik alsnog mijn premiere. En het was geweldig .... saai. Het viel me behoorlijk tegen (of had ik stiekem toch hoge verwachtingen?). Dit was nu ook niet een circus om over naar huis te schrijven: een clown die niet grappig was, drie paarden die netjes op een verhoging konden staan en twee kamelen die dat zowaar ook konden, een diabolojongen, waar menig straatartiest zijn neus voor ophaalt.

Maar ik wil helemaal niet klagen. Het was een circus gericht op kinderen en dat ben ik allang niet meer. Die van mij vonden het heel leuk. En ik weet nu wat ik vroeger gemist heb.

Jongens en barbies

Hé mam, bij deze kan de kop er ook af!

Nieuwe slaapkamer

Hij is klaar. Het inmiddels lange-termijn-project zolder is afgerond. En één ding hebben we hier van geleerd: wij nemen nooit een oud opknaphuis. Al die verhalen over verbouwingen begrijp ik inmiddels helemaal. En dan viel het bij ons toch mee. Het was tenslotte alleen de zolder, waar je toch niet dagelijks komt. Maar het bleek een iets grotere inbreuk op ons leven dan ik had verwacht. Die zooi, je wordt er gek van. Ik weet niet hoe vaak we sinds onze verhuizing vier jaar geleden die dozen daar boven hebben verschoven en verplaatst. En wat een puin komt er bij kijken!

Twee jaar geleden was J. al begonnen met de eerste aanzet tot verbouwen. De boeken en cd's die netjes in kasten stonden, werden weer opgeborgen in dozen waar ze nu nog steeds staan. Een muur werd afgebroken en een andere opgebouwd. En dat was dat. Na lange tijd plannen om verder te gaan, besloot J. dit jaar om toch maar wat dingen uit te besteden. Wat natuurlijk heel slim was. Het muurtje werd weer afgebroken en keurig netjes opnieuw gemaakt. En nog veel meer dingen werden in een paar weken keurig voor ons gedaan. Na de zomer zijn we verder gegaan en is er ontzettend veel gezaagd en weet ik veel allemaal, waardoor de zooi alleen maar erger werd. En er kwam ook geen eind aan. Dan moest er weer een lamp verhangen, dan waren het spotjes in de balk bij het bed, dan weer een groepenkast toevoegen. En allerlei andere klussen, die het allemaal af maken, maar ook zoveel tijd kosten.
Maar nu is het natuurlijk wel perfect. En we hebben ons huis weer voor onszelf. Zondagnacht was de eerste nacht op zolder. En dat werd dan ook wel weer een anticlimax. Ik heb geen oog dichtgedaan. Zou ik de kinderen nu wel kunnen horen, en zouden zij niet in paniek raken als ze ons opeens niet konden vinden? En die regen op de zolderramen klonk wel heel hard. Toen ik eindelijk in slaap was gevallen droomde ik vervolgens dat de hele vloer was overgestroomd. De tweede nacht is gelukkig veel beter bevallen. Geen regen en overstromingen. De lichtknop naar boven hadden de kids allang gevonden. En wat een ruimte hebben we nu! Ik denk dat ik er wel aan ga wennen.

Gezellig, een dagje naar....

Er zijn mensen die er een gezellig dagje uit van maken...

Wij proberen dat elke keer ook weer. Eens in de zoveel tijd is het gewoon nodig. En ondanks alle voorkennis, heb ik er ook altijd wel zin in. Ze hebben ook leuke spullen en voor helemaal niet veel geld. Dus waarom opzien tegen een paar uurtjes shoppen bij Ikea.

Ik kan me echter geen moment herinneren dat we niet gestressed of sjaggerijnig uit de Ikea kwamen of thuis eindigden. Zo liepen we eens met een krijsende baby rond die niet stil te krijgen was. Of liet ik een pot verf op de parkeerplaats vallen of moesten we een kast ophalen in het afhaalcentrum, waar je een uur kunt wachten. En ben je dan eindelijk thuis, dan blijkt die kast helemaal niet zo makkelijk in elkaar te zetten zijn of zitten niet alle schroefjes in het pakket. De beste herinnering bewaar ik aan die keer dat we bedachten om een logeerbed te kopen en voor ons eigen bed nieuwe lattenbodems en matrassen. Op de een of andere manier waren we in de winkel van type bed veranderd en hadden we niet stil gestaan bij de juiste afmetingen van bed en lattenbodems. Met het gevolg dat we nu op dat logeerbed slapen.

Afgelopen zaterdag was het weer zo ver. De zolder is af (maar daarover volgende keer) en we hebben toch wat handige dingen nodig om het geheel af te maken.

Het werd de beste dag van allemaal.

Als we de winkel binnenkomen begint het meteen goed. Dochterlief wíl wel in de ballenbak, maar durft niet, maar wíl wel, maar... Goed, met broertje en oma in de buurt gaat ze het toch proberen. Maar nee, na vijf minuten belt oma alweer op. Toch maar niet dus. Geen probleem, dan kan ze zelf een lamp op haar nieuwe slaapkamer uitzoeken en een dekbedovertrek. En ook alvast eens kijken of er leuke bureaustoelen zijn voor haar nog te maken bureau. Dan gaat het helemaal mis. J. is zijn portefeuille kwijt. Misschien is die ergens bij de banken, of toch nog in de auto? Als een speer gaat hij op zoek, maar komt aardig gestressed terug. Want vind de uitgang maar eens. Gelukkig blijkt de portefeuille al bij een informatiebalie afgegeven te zijn. We kunnen opgelucht ademhalen. Even later is het weer paniek. Zoon heeft besloten niet langer te wachten en is alvast vooruit gelopen. En weer moeten we langer zoeken dan ons lief is. De kinderen worden ook hoe langer hoe vervelender. Die ene kast is niet op voorraad en die andere moeten we helemaal samenstellen, wat lastig is met twee ongeduldigde, alle-kanten-opvliegende kids. Uiteindelijk gaan we zonder de beoogde spullen, maar met een kar vol dingen die niet op ons lijstje stonden naar de uitgang. Op dat moment heeft dochter eindelijk besloten: 'gaan we nu naar de ballenbak?'

Publieksprijs

Ik had het kunnen weten. Ik was ook al niet geselecteerd voor de Publieksjury. Heel erg jammer. Het leek me wel wat om zes boeken te krijgen en daar wat stukjes over te schrijven. En dan had ik dat ene boek van Tommy Wieringa ook meteen te pakken. Helaas ik was teveel vrouw en teveel midden dertig. En daar hadden ze er waarschijnlijk al veel van. Maar eerlijk gezegd was het ook niet zo'n ramp, want van de zes genomineerden voor de Publieksprijs waren er maar twee serieuze kandidaten. De winnaar is inmiddels bekend geworden en ik ben waarschijnlijk toch geen gemiddelde publiekslezer. Want 'Komt een vrouw bij de dokter' was best aardig om te lezen en bij tijd en wijle ook wel ontroerend, maar om daar nu zo'n heisa over te maken. Al die mensen die op Kluun hebben gestemd, moeten nu dan maar eens de tijd nemen om Joe Speedboot te lezen. Ze zullen zich voor hun kop slaan hoop ik. Ik kan me beter bezig houden met de genomineerden en winnaar van de Man Booker Prize. Van de zes genomineerden van vorig jaar heb ik er inmiddels drie gelezen en twee wachten op mijn lijstje. Van al deze schrijvers kunnen alle Klunen en Saskia Noorten toch echt heel veel leren.

Van stress naar relaxen

Het was een weekend van contrasten. De zolder begint ons danig de keel uit te hangen. We zijn al een half jaar bezig en het einde was vrijdag nog lang niet in zicht. Er lijkt elke keer meer bij te komen. Vrijdagavond ben ik dus maar het huis uitgevlucht. Ik was spontaan op een verjaardag uitgenodigd bij de moeder van.. Normaal ben ik zelf niet zo spontaan. Ik ken haar nauwelijks en de rest van de genodigden helemaal niet. En ze woont ook nog eens in de middle of nowhere. Maar zo fietste ik vrijdag opeens op een heerlijke heldere nacht door de polders op weg naar huis. Wat een rust, schoonheid, ruimte en vrijheid. Zaterdag liep J. enorm te stressen door die puinhoop boven en waren de kinderen ook niet te doen. En ze zijn nog niet klaar boven. Maar gelukkig is het einde nu wel zichtbaar. Én krijgen we een perfecte slaapkamer. We eindigden vandaag zoals het hoort. Eerst gezwommen en 's middags door het bos gebanjerd, een teken uit de hemel gezien en een lekker biertje op het terras gedronken. Een perfecte afsluiting van het weekend.

Herkansing...

Ik moet een jaar of 15 zijn geweest, mijn eerste keer. Ik was fan, maar vooral fan van de eerste vriend van de zus van mijn beste vriend: rijdend op een Puch en met lange haren en albums van Bowie en Reed in zijn platenkast. Mijn vriend was ook helemaal into music en samen met de wilde blonde puchrijder gaven ze mij een kaartje voor een concert van Zappa. In ieder geval een ontmaagding van jewelste. Vele optredens zouden volgen. De Vooruit in Gent, Ahoy, Vorst Nationaal in Brussel, Para in Breda, Paradiso, OJC Contrast in Hulst, Melkweg, Spuug in Vaalst, noem maar op, ik heb alle podia inclusief takkeherrie bentjes gezien. Soms goed, vaak klote, soms geniaal maar vooral vlak en niet zo als op plaat. Mijn grote helden ten spijt, heb ik maar zelden een optreden gezien wat mij compleet van de kaart veegde.
Het zal een jaar of drie geleden zijn toen ik met mijn goede vriend M. een bezoekje bracht aan de Melkweg in A'dam. My Morning Jacket, een band die al geruime tijd in mijn collectie stond en ook het nieuwste album was wederom geniaal. Typisch studentikose en licht psychedelische neuzelpop van de bovenste plank. Ongetwijfeld in elkaar geknutseld door gefrusteerde bovenintelligente nerds die op highschool elke vorm van vrouwelijke aandacht misliepen. De spanning in de Melkweg van het toegestroomde publiek was te snijden. De verwachtingen waren meer dan hoog. Vooral bij vriend M. en mijzelf. De lichten gingen aan en daar stond een heavy metal band met lange wapperende haren, enorme baarden en een heuse flying V gibson in de handen van de zanger. Het klonk meteen subliem maar de confrontatie van al dit geheadbang deed ons beslissen om na drie nummers te vluchten naar de dichtstbijzijnde kroeg om de cultuurshock weg te spoelen met een biertje.

Nu is het live album Okonokos uit en al rijdend in mijn auto springen de tranen in mijn ogen..... Krijg je de kans om eindelijk te zien wat livemuziek kan brengen, haak je af. Gijsbert heeft gelijk gehad en de volgende keer als ze in Nederland zijn ga ik..... alle heavy metal cliches ten spijt!

Joe Speedboot

Bij sommige boeken weet ik van te voren of ik ze goed ga vinden of niet. Joe Speedboot is zo'n boek. Hij stond al een jaar op mijn lijstje en eindelijk had ik hem in handen en heb ik het in een paar dagen uitgelezen. Nu baal ik er enorm van dat het uit is. Ik mis ze al, Fransje en Joe. Wat een personages. En wat een mooie beschrijvingen van het Hollandse dorpje Lomark. Tommy Wieringa heeft dit jaar alle grote prijzen misgelopen. Nu wordt het toch wel tijd voor de Publieksprijs. Dus een oproep aan iedereen: lezen en stemmen! Of stem eerst en lees het daarna, dat heb ik ook gedaan.

Weekend in de Achterhoek

Lost in translation

Soms is er magie, vooral op de meest onverwachte momenten. Je kent het wel, zo´n periode dat alles effen net tegenzit. Emotionele gebeurtenissen in een korte periode. Momenten die je niet ziet aankomen en je even laten wankelen. Omzetdruk op je werk en op laatste moment businessplannen moeten uitvogelen en verdedigen. Heb je thuis ook nog een onafgewerkte zolder waar je al weken tegen zit aan te hikken en dan vooral die vier vierkante meter die beslist in de latex moet. En dan heb je geen zin meer, ga je naar beneden en trek je een bokje open. Plof je neer op de bank en staar je naar de TV. Dat is het moment, dan gebeurt het.....Bill Murray en Scarlet Johanssen doen twee uur lang een paringsdans en er gebeurt niets. Schitterend zo´n film. Je reinste trein der traagheid en het aller mooiste is de laatste scene. Hij kust haar, fluistert iets in haar oor en als kijker blijf je verstomd achter. Zeker als ineens door de boxen van de TV een ijle stem hoort fluisteren ´Just Like Honey´. Jesus and the Mary Chain.......voor diegene die het nummer niet kennen, nu naar iTunes en downloaden maar......pure magie!
J.

Schoenen

Nu ik de rubriek nieuwe aanwinst heb bedacht, moet daar zo nu en dan wel wat aan toegevoegd worden. Mijn nieuwste aankoop: echte converse all-stars. Die heb ik nooit eerder gehad. Ik vind ze ook wel stoer, doet me denken aan mijn dr. martenstijdperk. En het leuke is, met blote benen komt er net een streepje zwart bovenuit. Ik heb nooit aan trends meegedaan, maar blijkbaar zet ik met deze schoenen voor de insiders wel een statement neer. Dat geeft wel de verantwoordelijkheid om ze ook meteen op de goede manier te dragen. Ik word er wat onzeker van. Moet ik nu mijn veters helemaal bovenin strikken, of wat gaatjes openlaten. Maar de verkoopster was daar gelukkig stellig in. Je mag er mee doen wat je wilt. Misschien moet ik nu ook maar lid worden van de all-stars hyve. Daar worden vragen besproken als 'hoe draag jij je all-stars?'. Tegenwoordig kun je niet meer gewoon naar de winkel gaan en schoenen kopen.

Tradities

Onze stad heeft de goede gewoonte om heel veel te organiseren: jazzfestival, multi-cultidag, geraniummarkt, maandelijkse culturele rondjes en ja hoor, ook het geweldige shantyfestival. Wij houden van tradities en vol goede moed togen wij gistermiddag de stad in, want het maakt ons ook niet zoveel uit wat er te doen is. Het is altijd een goed excuus om een biertje te gaan drinken. Het nadeel van shanty is wel dat ik persoonlijk er al na tien minuten depressief van wordt. Er zit ook niet echt een leuk ritme in en al gauw is het een storend geluid op de achtergrond bij het bierdrinken. Anderen hebben daar blijkbaar minder last van, want die kunnen gerust de hele middag van optreden naar optreden lopen. Ieder zijn smaak dus.

Engelse dag

Na een week lang geen tijd voor een stukje, zette ik mij eerder deze avond neer voor een volgend bericht. Maar soms wil het niet lukken met de inspiratie. En dat terwijl ik niet echt een rustige week heb gehad (crematie, ontmoeting met broer R., twee kinderverjaardagen, zwembad, werken, ouderavond). Soms is het ook allemaal zo veel, dat het me niet meer lukt om na te denken over een leuk stukje. Dan laat ik het meestal maar. Vandaag was weer eens zo'n dag van even flink pieken en daarna nergens zin meer in hebben. Het was Engelse dag op school. Onze school is sinds vorige jaar begonnen met Engels geven vanaf groep 1. En dat is een groot succes. Mijn zoon komt dagelijks met nieuwe woorden thuis en roept dingen als 'geef me de blue'e potlood eens aan'. Deze dag stond de helemaal in het teken van Engels. Het werd heel geslaagd. De kinderen hebben hapjes voor de high tea gemaakt, konden darten, zongen liedjes, knutselden een bus of telefooncel, konden een mile hardlopen of deden spelletjes. Als hulpouder hoef je niet zoveel te doen, maar voorlopig wil ik geen ganzenbordspel meer zien. Wat heeft ganzenbord met Engels te maken? Niet veel, behalve dat we de hele middag in het Engels mochten tellen en de kinderen een pink, orange, blue or red goose hadden. Als ik vannacht niet kan slapen, wordt het waarschijnlijk gansjes tellen. One, two...

Nieuwe bril

Dat valt nog niet mee, een bril op de foto zetten. Zeker als je zelf niet in beeld wilt. Ik heb verschillende pogingen ondernomen, inclusief een babypop als model. Maar dat zag er toch wat luguber uit. Hier dus de kale bril, zonder pop of Linda.

De kleine geschiedenis van de doden

Als ik een boek met zo'n titel zie staan, dan kan ik die niet laten liggen. Zou het toevallig zijn, dat ik net deze roman in de bieb had uitgekozen, nu we zelf ook weer met de dood geconfronteerd worden? Het boek gaat over het idee dat de mens in drie categorieën is onder te verdelen: zij die nog op aarde rondlopen, zij die onlangs zijn overleden. Deze mensen zijn nog niet helemaal dood, want ze leven voort in de herinneringen van de levenden. En tenslotte diegenen waar niemand nog herinneringen aan heeft. Net als Bram Vermeulen zingt: 'Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten'.

Een van de personages in het verhaal maakt een rekensom van alle mensen die hij zich kan herinneren. Dus niet alleen familie en vrienden, maar ook de postbode, de man die je ooit in de trein zag enzovoorts. Hij komt op een aantal van 50.000. Een ongelooflijk getal. Tussen de bedrijven door zit ik nu dus ook al dagen rekensommetjes in mijn hoofd te maken. Maar het is bijna niet te doen. Het is wel een grappig idee dat er misschien iemand nog in die tweede wereld is, doordat ik me hem of haar herinner. Vriend J. mag ook gerust zijn. Hij heeft nog heel wat jaren voor de boeg in de volgende fase van zijn leven.

Gebroken

In een paar dagen tijd kan soms zoveel gebeuren. Ik voel me gebroken. Dat gebeurde donderdagavond al met mijn bril. Een stom ongelukje en in één keer was ik gehandicapt. En dat terwijl we een weekendje Antwerpen voor de boeg hadden. De dag erna meteen naar de opticien die hem gelukkig kon lassen. Daarna naar Antwerpen: de riolen in, heerlijk gegeten, op stap en om vier uur in bed. Helaas moesten we zaterdag op tijd terug naar huis voor de oogtest en een nieuwe bril uitzoeken. Onderweg kregen we een telefoontje dat onze vriend J. is overleden. Ze haddden de dag ervoor de stekkers eruit gehaald. Het hakt er flink in. We zijn toch nog naar het feest in Utrecht gegaan, wat ook wel weer afleiding biedt. Maar zondag waren we wel helemaal kapot.
Als het goed is heb ik morgen mijn nieuwe bril. Donderdag is de crematie.

Glad huidje

Voor mijn verjaardag vorig jaar heb ik een paar bezoekjes aan de schoonheidspecialiste gekregen. Wat is dat lekker zeg. Twee uur lang helemaal niets doen terwijl je een zacht velletje krijgt. Twee uur lang wegdromen en bijvoorbeeld bedenken wat ik nu weer in mijn weblog moet schrijven. Thuis gekomen ben ik snel wat gaan tikken. Maar zo'n stukje kan vervolgens de hele dag door je hoofd spelen en zich aanpassen. Eerst wilde ik schrijven over 'vrijheid'. En dat dit een illusie is. Van Mensendieck bijvoorbeeld moet ik mijn dagelijkse oefeningen doen en op mijn ademhaling letten. Mijn weegschaal zegt mij dat ik minder lekkere biertjes moet drinken. Het Voedingscentrum vindt dat ik twee liter water per dag moet drinken. Mijn coach stelde voor één capsule visolie per dag te slikken. En ga zo maar door. En dan heb ik het nog niet over alle boeken die ik moet lezen, de krant die ik nog moet doornemen, de vijf dvd-boxen van Six Feet Under die bekeken moeten worden, de heg die gesnoeid moet worden, de badkamer die...

Later op de dag moest ik denken aan mijn brother R. Die zou na het lezen van zo'n stukje meteen zeggen dat ik weer depressief ben. Daar gaat dus ook mijn blogvrijheid.
Gelukkig heb in al deze zaken nog steeds een eigen stem en doe soms stiekem niet mijn oefeningen, drink een lekker biertje of laat dat ene boek nog maar even liggen. En nu heb ik lekker ook nog over mijn 'vrijheid-bestaat-dat-wel'-gevoel gesproken.

vogelquiz

Een websitetip voor natuurliefhebbers: www.soortenbank.nl. Heel erg leuk. De site bevat informatie over duizenden verschillende soorten dieren, planten en paddenstoelen die in Nederland voorkomen.

Je kunt zoeken op een bepaalde soort, maar ook info lezen over hoe je bijvoorbeeld een vogel kunt identificeren. En het is ook heel leuk om de quiz te spelen.

Cultureel weekend

Het was een goed cultureel weekend met heerlijk terrasweer. Zaterdag hebben we op de monumentendag toerist in eigen stad gespeeld. Even de kerk in, het oude raadhuis en daarna het leukste monument: onze stamkroeg. Het werd heel gezellig.

Zondag cultureel in Utrecht gedaan. Een kindervoorstelling in Vredenburg, waar ik niets van heb gezien, vanwege een extreme hoestbui. Daarna een stukje varen over de Oudegracht en naar het oude Gerechtsgebouw toevallig weer achter een biertje eindigen. De tentoonstelling binnen heb ik daardoor helaas moeten missen. Maar ik heb wel vanaf de boot de Dom eens van een andere kant mogen bekijken.

Vergankelijkheid

Soms word je weer eens flink opgeschud uit de alledaagsheid van het leven. Gisteren hebben we de vader van mijn zwager begraven. En afgelopen zondag kregen we een telefoontje dat een vriend van ons (40 jaar) in het ziekenhuis ligt. De een is na een slopend ziekbed rustig ingeslapen. De ander was zo stom om bovenaan een trap te struikelen en drie verdiepingen lager te vallen. Hij leeft nog wel, maar hij is er niet meer.
't is niet eerlijk.

's ochtends vroeg

Om half acht op mijn werk zijn betekent om half zeven in de bus moeten zitten. Ik word regelmatig voor gek verklaard dat ik zo vroeg begin, maar het heeft ook voordelen. Eerder naar huis gaan bijvoorbeeld. Ook is het prettig om de dag te zien beginnen. Tegen de tijd dat ik in Utrecht ben, is de stad inmiddels ontwaakt en als ik rond half acht bij mijn werk arriveer is er bedrijvigheid alom. Helaas heb ik niet zo'n gezellige wandelroute. Maar als ik eerst langs allerlei kantoorgebouwen en een groot kruispunt loop, kom ik in een lange straat die altijd goed werkt op mijn nieuwsgierigheid. De straat is een mengeling van yuppen, ouderen, studenten. Sommige huizen hebben dringend een opknapbeurt nodig. Anderen zien er piekfijn uit met mooie glas-in-lood-ramen. Je begint de plekken en mensen te herkennen en elke dag op te zoeken. Zit die ene man al achter zijn krant? Waarom heeft wekenlang 's ochtends vroeg de voordeur opengestaan bij dat huis en waarom nu niet meer? Is de thuiszorg niet meer nodig? Verderop belt een meisje vloekend met iemand omdat haar fiets voor de deur gestolen is. Twee deuren daarnaast liggen de luiers klaar op tafel voor de creche en een net afgestudeerde man komt keurig in pak langsgefietst op weg naar het station. De stad is er klaar voor.

Stilleven

Als ik even de kamer verlaat,

maakt mijn zoon graag stillevens

Duistere zaken

Om half zes 's ochtends gebeuren er nog wel eens mysterieuze zaken. Gisteren wakker geworden van veel herrie buiten. Om zes uur moest ik toch opstaan en ik was heel erg benieuwd wat ze daar buiten wel niet aan het doen waren. Ahh, de verkeersdienst van de gemeente was met autootjes aan het spelen. Aan de linkerkant van de rotonde stond een grote wals met een kraanwagentje ervoor. Aan de andere kant van de rotonde stonden nog drie hele interessante wagens. Her en der in de berm waren auto's geparkeerd. Mannen in gele jasjes met de indrukwekkende titel 'verkeersregelaar' erop gedrukt waren druk bezig oranje pionnetjes neer te zetten, die ze weer weg moesten halen toen de bus er langs moest. Heel handig vlak bij het busstation waar in de spits zo'n 14 bussen langsrijden. Wat ze er deden was heel duister. Het leek nog het meest op het verplaatsen van voertuigen. 's Middags heb ik de plaats van handeling eens goed bekeken. Inderdaad. Er was niets gebeurd.

Het vakantieboek van 2006

Er was dit jaar één boek dat met kop en schouders boven alle boeken uitstak in de categorie 'heerlijke wegleesboeken'. Schaduw van de wind van Carlos Ruiz Zafón. Iedereen die nu nog op vakantie gaat moet dit boek in zijn/haar koffer of rugzak stoppen. Voor rugzakklanten: het is wel jammer dat er geen luisterboekversie bestaat om in de i-pod te laden, want het is wel een zware last.

Wees wel gewaarschuwd: als je hierin begint, dan kun je niet meer stoppen. Het boek laat zich niet wegleggen. Dus partners kunnen maar beter een andere bezigheid zoeken, want je bent niet aanspreekbaar.

Voor diegenen die thuisblijven is het boek trouwens ook een aanrader.

Dag vakantie

Inmiddels ben ik al een week terug van vakantie en heb nog niets geblogd. Het was ook wel weer een flinke omschakeling van het relaxte leven op Terschelling naar het oude leventje thuis. Maandag meteen gaan werken en de kinderen naar hun eerste schooldag. Dinsdag naar Mensendieck. Woensdag de hele middag in het zwembad: de eerste zwemles van S. en daarna de zwemles van L. Donderdag en vrijdag weer gewoon werken. Zaterdagochtend om negen uur naar de judo. Tussendoor alle nieuwe ervaringen van groep 3 en groep 1 meebeleven en zelf druk bezig zijn met hardlopen en de aangekomen kilo's kwijtraken. De uitnodigingen voor feesten en verjaardagen stromen ook weer binnen. De komende weekeinden zijn we weer volgeboekt. En die zolder moet nu toch echt een keer afgemaakt worden.
Soms probeer ik dat vakantiegevoel weer terug te pakken, maar alles wat rest zijn de foto's.

Terug

Het zit er weer op.
De vierde was draait in de machine. De post is doorgenomen. Het gras is gemaaid en de eerste nacht in mijn eigen bed is doorgebracht. Morgen weer werken.

Wat kunnen die weken snel voorbij gaan. Het was weer geweldig op Terschelling. Als het in Nederland slecht weer is, is dat de beste plek om te vertoeven. We hebben gefietst, gewandeld, gezwommen, gelezen en de plaatselijke horeca bekeken. Volgend jaar weer.

Ik ga op vakantie en ik lees

Tot over een paar weken