Gezellig, een dagje naar....

Er zijn mensen die er een gezellig dagje uit van maken...

Wij proberen dat elke keer ook weer. Eens in de zoveel tijd is het gewoon nodig. En ondanks alle voorkennis, heb ik er ook altijd wel zin in. Ze hebben ook leuke spullen en voor helemaal niet veel geld. Dus waarom opzien tegen een paar uurtjes shoppen bij Ikea.

Ik kan me echter geen moment herinneren dat we niet gestressed of sjaggerijnig uit de Ikea kwamen of thuis eindigden. Zo liepen we eens met een krijsende baby rond die niet stil te krijgen was. Of liet ik een pot verf op de parkeerplaats vallen of moesten we een kast ophalen in het afhaalcentrum, waar je een uur kunt wachten. En ben je dan eindelijk thuis, dan blijkt die kast helemaal niet zo makkelijk in elkaar te zetten zijn of zitten niet alle schroefjes in het pakket. De beste herinnering bewaar ik aan die keer dat we bedachten om een logeerbed te kopen en voor ons eigen bed nieuwe lattenbodems en matrassen. Op de een of andere manier waren we in de winkel van type bed veranderd en hadden we niet stil gestaan bij de juiste afmetingen van bed en lattenbodems. Met het gevolg dat we nu op dat logeerbed slapen.

Afgelopen zaterdag was het weer zo ver. De zolder is af (maar daarover volgende keer) en we hebben toch wat handige dingen nodig om het geheel af te maken.

Het werd de beste dag van allemaal.

Als we de winkel binnenkomen begint het meteen goed. Dochterlief wíl wel in de ballenbak, maar durft niet, maar wíl wel, maar... Goed, met broertje en oma in de buurt gaat ze het toch proberen. Maar nee, na vijf minuten belt oma alweer op. Toch maar niet dus. Geen probleem, dan kan ze zelf een lamp op haar nieuwe slaapkamer uitzoeken en een dekbedovertrek. En ook alvast eens kijken of er leuke bureaustoelen zijn voor haar nog te maken bureau. Dan gaat het helemaal mis. J. is zijn portefeuille kwijt. Misschien is die ergens bij de banken, of toch nog in de auto? Als een speer gaat hij op zoek, maar komt aardig gestressed terug. Want vind de uitgang maar eens. Gelukkig blijkt de portefeuille al bij een informatiebalie afgegeven te zijn. We kunnen opgelucht ademhalen. Even later is het weer paniek. Zoon heeft besloten niet langer te wachten en is alvast vooruit gelopen. En weer moeten we langer zoeken dan ons lief is. De kinderen worden ook hoe langer hoe vervelender. Die ene kast is niet op voorraad en die andere moeten we helemaal samenstellen, wat lastig is met twee ongeduldigde, alle-kanten-opvliegende kids. Uiteindelijk gaan we zonder de beoogde spullen, maar met een kar vol dingen die niet op ons lijstje stonden naar de uitgang. Op dat moment heeft dochter eindelijk besloten: 'gaan we nu naar de ballenbak?'