Ik begin het het hebben van een weblog steeds meer te waarderen. Ik heb al hele verhalen in mijn hoofd verzonnen die ik wil neerschrijven. Zo wilde ik gisteren beginnen met een prive-antropologisch onderzoekje onder mijn medemoeders op het schoolplein. Want dat is ook een wereld op zich.
Ik begin steeds meer te beseffen dat ik altijd in een heel klein wereldje heb geleefd. Op de lagere school en middelbare school was de wereld heel inzichtelijk. Je had drie groepen: populairen, slomen en zo'n tussencategorie van niet-plaatsbare figuren. Ik bevond mij altijd in de middelste groep. Mijn hbo-opleiding was een verademing, want op een bibliotheekopleiding lopen zoveel rare types rond dat ik mij opeens tussen de vlotte studenten bevond. Sindsdien heb ik mij altijd onder gelijkgestemden begeven. Zeker op de universiteit tussen al die andere antropologen. Je had een gemeenschappelijke interesse, hield van dezelfde muziek en iedereen was wel een beetje alternatief. Toen ik moeder werd, merkte ik dat ik werd ingelijfd in een wereld die daarvoor helemaal van mij af stond: de wereld van ouders (rompertjes, hydrofielen luiers, 50cc, tandjes, gewicht, vijfde ziekte, slapen).
Drie jaar geleden zijn we van Utrecht naar de provincie verhuisd en dat was ook weer een hele overgang. In Utrecht kende ik mijn buren nauwelijks en mijn hoog-opgeleide vrienden hadden allemaal dezelfde interesses (lezen, films, muziek e.d.). Wat muziek betreft was het wel een schok toen ik hier mensen leerde kennen. In drie jaar tijd heb ik maar 1 iemand gevonden die de Pixies kent en de rest is allemaal blijven hangen bij muziek uit hun jonge jaren. Muzieksmaak is natuurlijk geen eerste vereiste om vrienden te maken en dat lukt vrij goed. Maar de vrouwen die ik tot nu toe heb leren kennen (op een goede uitzondering na) hebben toch wel andere belevingswerelden: lekker tutten: je huisje mooi maken, zelf kleren maken en vooral heel erg creatief zijn. Soms voel ik me opeens weer een rare tussen die creatieve vrouwen. Een gevoel wat toch al heel lang was verdwenen. Ik heb me stiekem zelfs al eens afgevraagd of ik niet ook een naaicursus moet gaan volgen. Als ik daaraan denk probeer ik het toch maar liever uit mijn hoofd te zetten en dan denk ik aan mijn 'oude' vriendinnen die ook liever een boek lezen dan gaan zitten naaien of knutselen met de kinderen en liever praten over muziek, concerten, films, goede boeken, politiek etc. dan altijd maar weer over de kinderen of de school of zwemles. Mijn 'normale' vriendinnen zijn ook niet bang om eens een biertje of wijntje te veel te drinken. De eerste keer in de kroeg met een aantal vrouwen was een schok: geen alcohol of hoogstens twee glaasjes wijn en keurig om 11 uur naar huis. Wat saai zeg. Gelukkig beginnen na drie jaar toch wat meer gelijkgestemden in onze vriendenkring door te sijpelen.
Maar nu die school. Mijn dochter moest wennen, maar ik misschien nog meer toen ik daar de eerste keer stond om haar op te halen. Het is echt een wereld op zich. Het heeft ongeveer een half jaar geduurd voordat ik mij er op mijn gemak voelde. Ik voelde me eigenlijk meteen teruggeworpen naar mijn lagere schooltijd. Je zou de moeders in drie groepen kunnen indelen: het groepje chique tantes, het groepje spijkerbroek-Marco Borsato-liefhebbers en een aantal loslopende vrouwen zoals ik. Als antropoloog is het toch interessant om te bestuderen wat er allemaal op dat schoolplein gebeurt. Zo zijn er groepjes vrouwen die doen aan 'hekkenpraat': veel klagen en zeuren over school, maar dat meestal niet naar de leerkrachten uitspreken. Ik heb besloten om de komende tijd wat antropologische onderzoek te doen en participerende observatie te verrichten onder deze vrouwen: wie is de 'hoofdvrouw'?, wie zijn de hulpjes?, waar hebben ze het over? Mijn eerste poging was deze week op een schoonmaakavond bij de kleuters. Mijn beoogde hoofdvrouw had een schoonmaakavond georganiseerd en ik besloot om daar toch maar naar toe te gaan om eens te kijken of ik wat meer te weten kon komen. Helaas was het een verloren avond en heb ik wel aan een tafeltje wat puzzels schoon zitten maken, maar geen nieuwe informatie kunnen verzamelen. De juf was erbij en dat helpt natuurlijk niet. Ik hoop dat ik hier in de toekomst nog meer over kan schrijven.....
De Da Vinci Code is het eigenlijk niet waard om een woord over vuil te maken. Zoals zoveel mensen wilde ik ook wel eens weten waar alle ophef over ging en ik begrijp er niets van. Het is gewoon een slecht geschreven thriller met een auteur die een mager verhaaltje probeert te verbloemen door zoveel mogelijk irrelevante feiten op een hoop te gooien, zodat het de lezer zozeer duizelt dat het alles voor lief aanneemt. Het is ook heel duidelijk dat het gewoon fictie is en alles hangt aan elkaar van toevalligheden. Ik heb me kapot ge-ergerd aan het taalgebruik. Voorbeeld: 'Toen hij met Sofia naar binnen liep, merkte Langdon dat hij zijn blik razendsnel door het beroemde heiligdom liet gaan en alles in zich opnam.' Dat is toch geen zin? Verder hangt het verhaal van wel heel veel toevalligheden aan elkaar. Het is natuurlijk wel interessant om die theorieen over de graal te horen, maar het blijft een theorie. Ik heb een paar interessante sites gevonden die ingaan op de (on)juistheden van het verhaal.
Posts
