vrijdag, april 28, 2006

Schoolreisje

Ik heb mijn vuurdoop gehad: voor de eerste keer mee op schoolreisje. En ik had geluk, ik had het heftigste groepje van allemaal: 4 jongetjes van vier jaar. Wat een vermoeiende dag. De bestemming was Dippie Doe in Best, een soort kids city, maar dan met een groot buitenterrein erbij. Bij binnenkomst bleken we in een soort papa/mama-hel te belanden: slecht licht, harde muziek en een wirwar van onoverzichtelijke speelattributen. Ik was mijn jongens dus meteen kwijt. En dat bleef de hele dag mijn probleem. Jaloers was ik op een ander groepje, met een relaxte vader die zijn vier kindjes keurig de hele dag langs alle attracties troonde. [Alhoewel ik vandaag hoorde dat hij dan weer een poepbroek moest verwerken].

Míjn jongens waren vier ongeleide projectielen die allemaal lekker hun eigen gang gingen. En op zich ging dat heel goed. Je hebt echter toch de verantwoordelijkheid om ze wel in de gaten te houden. Maar dan moet je ze wel zo nu en dan in het vizier hebben. Een van de jongens was net vier en zit nog maar een week op school. Of het nu aan zijn postuur lag of aan mijn blikveld, ik slaagde er maar niet in om een glimp van die jongen op te vangen. Zo nu en dan werden de juffen ingeschakeld en bleek hij ergens gesignaleerd in de draaimolen met een grote grijns op zijn gezicht. Het voelde wel als een dagtaak om dat jochie in het vizier te houden.

En dan moet je vervolgens proberen om ze aan het eind van de dag bij elkaar te krijgen en te houden. Terwijl de een zijn schoenen aandoet, loopt de ander eens naar links om te kijken wat daar gebeurt, de derde verstopt zich onder de tafel en de vierde slaat een buurman de hersens in. Na een laatste sprintje achter zoonlief, had ik om drie uur het tuig eindelijk bij elkaar en stapten we als laatsten de bus in. Gelukkig lagen mijn kinderen 's avonds om kwart over zes al heerlijk te slapen.

woensdag, april 26, 2006

Karma

In Utrecht op weg naar de bus word ik aangehouden door een Engels sprekende meneer. Meestal moet ik daar niet veel van hebben. In vijf van de tien gevallen is het een junk die geld vraagt. De andere vijf willen ook geld, maar dan voor een of ander fonds. Deze meneer overvalt mij echter. Het is een Indische man van een jaar of 50 en hij ziet er niet uit als een junk. Ik ben ook nooit te beroerd om iemand de weg te wijzen, dus onwillekeurig blijf ik staan. De meneer wil echter niet de weg weten en vraagt ook niet naar geld, maar begint een lange monoloog af te steken. Doordat hij niet echt hard praat heb ik eigenlijk weinig benul van wat hij nu wil. Hij pakt een papiertje, schrijft er iets op en maakt er een propje van. Dit papiertje moet ik vasthouden.

Hierop krijg ik een lang verhaal over me heen, waarin het woord karma zo nu en dan valt. Ik sta hier blijkbaar voor een soort Indische orakel. Toch wel interessant. Dus nieuwsgierig laat ik het hele verhaal over me heen komen. Ik blijk een goed karma te hebben en ben een heel goed persoon. Maar ik heb één slechte karaktertrek en dat is dat ik geen geheimen kan bewaren. Ik krijg het dringende advies geheimen in hart en hoofd te houden. Daarnaast ben ik in het verleden in de liefde een keer gekwetst. Wat gezondheid betreft ziet het er aan de buitenkant goed uit, maar van binnen is het niet helemaal koek en ei. Hij vertelt nog meer dingen die ik niet zo goed versta en begint dan jaartallen op te schrijven. De afgelopen jaren 2004, 2005, 2006 waren slechte jaren voor mij, maar ik heb geluk, want in de jaren 2007, 2008 en 2009 ga ik de vruchten plukken.

Ik moet de naam van een bloem noemen. Tja, ik moet snel wat in het Engels bedenken en kan even niets anders verzinnen als een rose. Daarna moet ik een getal noemen binnen 1-5. Ik noem de vier. Dat is blijkbaar niet goed, dus noem ik de twee. Maar hij krast de getallen door. Nee, drie is mijn getal. De rose en de drie horen bij mij. Ik mag het papiertje openvouwen. En wat blijkt, er staat op: rose en drie.

Ja makkelijk hoor, als hij mijn cijfers blijft verbeteren. En die rose was ook een inkopper.
Wat een mooie manier van waarzeggen. Je pikt een willekeurige vrouw eruit, zegt dat ze een goed persoon is, maar geen geheimen kan onthouden (want dat kunnen de meeste vrouwen blijkbaar niet). Je vertelt ze iets over liefde en geld en voorspelt ze vervolgens veel geluk. En je haalt nog een goocheltrucje uit. En dat doe je omdat....
Gelukkig maar, mijn wantrouwen tegen de mensheid wordt al meteen bevestigd. Ook deze man wil geld. Ik krijg een oude foto van een stel kinderen te zien en een foto van zijn goeroe en vervolgens mag ik geld aan ze doneren. Omdat hij me toch wel vermaakt heeft en ik ook niet weet hoe ik nu nog nee moet zeggen, geef ik wat kleingeld. Nee sorry meneer, vijf euro was het echt niet waard.

maandag, april 24, 2006

Kast 2


Hij heeft het al eens geroepen: in een volgend leven word ik binnenhuisarchitect. Maar hij roept wel meer dingen. Ik moet zeggen dat J. dit keer een heel goed idee had. Toen we het huis bijna vier jaar geleden kochten waren er een paar dingen die we niet helemaal optimaal vonden. De vloer is daarom vorige week aangepakt. Afgelopen weekend werd de trap gedaan. Wij wilden de open trap heel graag dicht hebben en hadden ook veel kastgebrek. Dat is nu helemaal opgelost. In goede samenwerking met de klusjesman is er onder de trap een kast gemaakt en daarvoor een mooi schuifsysteem, waarvoor twee hoge mdf-deuren zijn geplaatst. De ene kant is dus kast, de andere kant trap. Ziet er mooi uit, niet?

Grappig wel hoe dat in de winkel gaat. Zonder twijfel hadden we de mooiste en natuurlijk duurste mdf-platen uitgekozen, maar bij de keuze van de deurkommetjes had J. er opeens wel heel veel moeite mee dat de enige mooie 20 euro per stuk waren. Ik ben van ons tweëen de zuinige, maar in dit soort gevallen lijkt het me heel simpel dat als je dan toch voor het allermooiste gaat, je ook niet op een paar euro's moet bezuinigen. Ondertussen krijgen we een beetje de kriebels van al dat geld uitgeven. Het gaat nu wel heel hard. Maar het ergste hebben we gehad. Ze komen de planken in de kast nog ophangen en dan is het grove werk gedaan. Nu moeten we wel het hele huis nog verven en iedereen andere kamers verhuizen en de voortuin wordt ook nog aangepakt. En dan zijn we klaar. Hoewel..., die keukendeurtjes staan toch niet echt mooi meer bij de rest. En...

zondag, april 23, 2006

Reukgras

Mooie foto, niet? Maar sinds vrijdag kijk ik toch anders tegen gras aan. Ik had de uitslag van mijn bloedonderzoek gekregen en alles bleek er prima uit te zien. Wel scoorde ik op de allergiefactor heel hoog. Ik ben allergisch voor huisstofmijt. Dat wist ik al, alleen dacht ik dat ik daar overheen gegroeid was. Daarnaast ben ik allergisch voor grassen en met name de reukgras. Wat te doen bij dit soort berichten? Lekker surfen natuurlijk. Ik ben weer allerlei leuke en interessante dingen tegengekomen. Ik hoef me blijkbaar niet zoveel zorgen te maken, want volgens waarneming.nl wordt geurgras niet veel waargenomen en blijkt het in mijn omgeving weinig voor te komen. Leuke website trouwens! Zo weet ik dat vandaag de zwarte ooievaar is gesignaleerd in Zwolle en de hop was te zien in Wassenaar.

Een site later las ik wel dat als je allergisch bent voor één grassoort, je dat ook voor andere grassoorten bent. Het viel me inderdaad op dat ik meteen moest niesen toen ik gisteren langs een versgemaaid grasveldje liep. Ik weet nu in ieder geval, dat als ik weer eens last van mijn ogen heb, het inderdaad hooikoorts is.

De dokter en ik waren ook heel blij dat hij me toch met een diagnose naar buiten kon sturen. Al heeft het misschien niet veel met de andere klachten te maken. Vol goede moed heeft hij me weer eens langs de apotheek gestuurd voor, dit keer, allergiepillen. En ik denk dat hij stiekem hoopt dat tegen de tijd dat we die gaan evalueren, de andere klachten toevallig ook verdwenen zijn.

donderdag, april 20, 2006

Weer naar school


Gisteravond heb ik mijn eerste bijeenkomst gehad van de cursus Schrijven voor het web. Het was leuk om weer naar school te gaan. De cursus wordt gegeven door de Hogeschool voor Communicatie en Journalistiek op de Uithof. Het voelde wel heel erg vertrouwd om lijn 12 te pakken naar de Uithof en in het gebouw naast mijn twee oude gebouwen les te hebben. Toch waren er grote verschillen. Als tiener en begin twintiger ben ik altijd vrij onzeker geweest en zeker in de groep was ik niet echt haantje de voorste. Gisteren merkte ik dat er veel veranderd is. Zo vond ik vroeger te laat komen op een eerste afspraak verschrikkelijk. Zeker als ik daar niemand kende. Ik zat ook het liefste veilig op de achterste collegebank. Dat ik nu een kwartiertje te laat kwam kon me niet boeien, laat staan dat ik er zenuwachtig van werd. En in de klas ben ik ook niet meer de stilste. Ik merk dat ik van bepaalde dingen verstand van zaken heb, en dat mag iedereen best weten. Lekker gevoel geeft dat wel. Het is één van de fijne dingen van 35 zijn.

Overigens viel de eerste les wat inhoud betreft een beetje tegen. Het was een inleiding over doelgroepen en doelstellingen bij het maken van een website. Daarnaast ging het over slechte en goede websites. En dat weet ik allemaal wel. Maar de buurvrouw naast me had veel geleerd vertelde ze en volgende week gaan we wel schrijven.

maandag, april 17, 2006

Kast


Oke, wat ruimtelijk inzicht betreft ben ik een doorsnee vrouw. Je moet mij de weg niet vragen, want verder dan een paar straten in de buurt kom ik niet. Als ik zelf de eerste keer ergens naar toe fiets dan kan ik de route nog zo goed in mijn hoofd prenten en het netjes uitschrijven en dan nog rijd ik altijd verkeerd. Vandaag had ik eindelijk eens een kleine overwinning. Afgelopen weekend is bij ons een nieuwe vloer geplaatst. Bij het leeghalen van de kamer waren de mannen heel erg bang dat onze mdf kast uit elkaar zou vallen. Het is er zo een die je helemaal zelf kunt indelen en opbouwen. Tja, daar moest toch wat aan gebeuren, want de schrikbeelden van verplette kinderen kregen wij niet meer van ons netvlies af. Na twee dagen zuchten en steunen is J. er vandaag aan begonnen. Eerlijk gezegd vroeg ik me af waar hij nu zo moeilijk over deed. Het is toch een kwestie van de kast afbreken en de lagen één voor één weer opbouwen? Na mijn wijze raad is J. nu met de bovenste laag bezig. Dat betekent een uurtje meer terrastijd vanmiddag.

zondag, april 16, 2006

Klaverjassen

Klaverjassen is er bij mij met de paplepel ingegoten. Vroeger thuis deden we het regelmatig. Ik had wel het grote nadeel dat ik een meisje was en daarom heel vaak niet mee mocht doen. Met drie broers en een vader werd al snel bepaald dat de jongens gingen klaverjassen, en dan val je dus buiten de boot. Het ouderwetse idee dat meisjes het toch niet kunnen hebben ze lang in hun hoofd gehad. Maar inmiddels weten ze wel dat het in mijn geval niet klopt. Ik kon in Utrecht in mijn studentenhuis ook goed oefenen. We hebben het hele avonden gespeeld. We woonden wel met z'n drieën, maar er waren toch altijd wel mensen in de buurt die mee wilden doen. Later met J. konden we ook altijd wel mensen zo gek krijgen om te spelen. In nu hebben we weer de beschikking over een goed klaverjasstel. Gisteren hebben we toch echt besloten om het maandelijks te spelen. Klaverjassen is het allerleukste spel en een perfecte manier om elkaar in een ontspannende manier te leren kennen. En C. ik heb de spelregels opgezocht en zowel bij Rotterdams als bij Amsterdams moet je toch echt overtroeven als de troef gevraagd wordt!!!!

woensdag, april 12, 2006

Koken

Ik moet het als kind al onbewust hebben geweten. Ik ben niet voor de keuken in de wieg gelegd. Toen mijn broer besloot om de koksrichting in te gaan heb ik het meteen geroepen:'Ik ga bij jou in de buurt wonen, want dan heb ik altijd lekker eten'. Stom natuurlijk, want een kok is nooit thuis en deze kok heeft als hij thuis is ook geen zin om te koken. Tja, en toen ging ik op kamers. Ik had nog nooit een pan aangeraakt, want ik was altijd gezegend geweest met een moeder die alles voor het gezin deed: 's ochtends opstaan voor de kinderen, koffie klaarzetten, de boterhammen smeren en elke avond een gezonde hollandse maaltijd op tafel. Ach, in een studentenhuis leer je ook snel een maaltijd in elkaar flansen en omdat wij allemaal beginnelingen waren, waren we ook niet echt kritisch naar elkaar. Flaters zijn er genoeg gemaakt. Ik had bijvoorbeeld een huisgenote die op de lerarenopleiding huishoudkunde studeerde, maar het wel presteerde om nog half bevroren vistickjes te serveren. Ik was zelf ook niet zo slim. Zo maakte ik wel een hele stomme fout door aardappelen te schillen, maar deze niet in een laag water te zetten. Op een bepaald moment hadden we wel alle vijf onze eigen recepten en aten we op maandag maccaroni, dinsdags een schnitzel, woensdag rijst met prut en donderdag chili con carne. Zo heb ik vier jaar Tilburg goed doorgebracht.

Na dit studentenhuis kwam ik in een Walhalla terecht. In Utrecht ging ik bij twee jongens wonen en in de vier jaar dat wij samenwoonden heb ik nog geen 10 keer voor ons drieën gekookt. Het is vanaf dat moment bergafwaarts met mij gegaan. Via mijn culinaire huisgenoot leerde ik J. kennen en die bleek een waar kooktalent te zijn. In de jaren daarna kunnen de maaltijden die door mij bereid zijn op één hand geteld worden. Het is misschien wel het enige nadeel van onze verhuizing geweest dat hier verandering in is gekomen. Na zo'n 10 jaar van anderen gegeten te hebben, moest ik opeens zelf aan de bak. Vier keer per week ben ik degene die de familiemaaltijd op tafel moet zetten. Na drie en een half jaar vind ik het nog steeds een ramp. Het komt natuurlijk ook door J. Als iemand zo lekker kookt, dan word je vanzelf wel onzeker. En het feit dat hij vaak (opbouwende) kritiek levert maakt dat niet minder. Nu is kritiek niet erg. Het zijn vaak opmerkingen als: 'volgende keer zou ik er een bouillonblokje bij doen' of 'volgende keer moet je de witlof toch echt wat langer stomen'. Dat zijn toch eigenlijk alleen maar welwillende opmerkingen om de maaltijd volgende keer lekkerder te laten smaken. Ik kan in principe wel kritiek verdragen, maar van één iemand dus niet. Mijn fout.

dinsdag, april 11, 2006

Schoolperikelen

In deze prestigemaatschappij ontkomen ook onze kleuters niet aan rapporten. Vorige week was het weer zover en kregen ze allebei (groep 0 en groep 2) hun rapport mee naar huis. Ik heb daar altijd dubbele gevoelens over. Aan de ene kant wil je graag weten hoe het gaat op school en of ze wel mee kunnen komen, aan de andere kant blijft het een kleuterklas en vraag ik me soms af of de druk nu al niet te groot wordt voor die kinderen. Ze krijgen natuurlijk geen cijfers, maar op alle onderdelen wordt aangegeven of ze gemiddeld presteren of daar boven of onder zitten. Het gevaar van zo'n rapport is dat ouders dit wel aan kunnen grijpen om de druk op een kind op te voeren. Maar als het lekker met je kind gaat is het natuurlijk gewoon leuk om dat in een rapport terug te zien en zo niet is het aanleiding voor een goed gesprek op school.

In ons geval scoorden beide kinderen op een aantal onderdelen ondergemiddeld. De jongste zit nog maar net op school en scoorde op veel punten onder het gemiddelde. Maar daar maak ik me niet veel zorgen over: hij had geen concentratie, geen taakbesef en een slechte luisterhouding. Maar dat vind ik voor een jongen van net vier eigenlijk bijna vanzelfsprekend. Alhoewel de juf wel zei dat hij wel erger is dan zijn leeftijdgenootjes.
De oudste scoort op deze punten ook onder het gemiddelde en dat is toch wat zorgwekkender. Ze zit toch in de laatste fase voordat ze naar groep 3 gaat. In mijn eerste gesprek met de juf begreep ik zelfs dat ze waarschijnlijk in groep 2 zou moeten blijven zitten, maar dat bleek later ook weer niet het geval. Toch is ze wel een van de zorgenkindjes van de klas. Volgens ons en de juf zit het wel in dat koppie, maar komt het er helemaal niet uit. Ze let niet op, weet vaak niet wat ze moet doen, speelt het klaar om kinderen uit haar groepje haar taken te laten maken.
Het is lastig, opeens zijn we in de fase beland dat je toch wat ernstige gesprekken met je kind moet voeren en moet proberen om haar bij te sturen. Ik wil ook zeker niet bij die ouders horen die vinden dat hun kind perse goed moet presteren. Een jaar blijven zitten in de kleuterklas zou ook niet zo'n probleem zijn, maar mijn hoofd en hart zeggen me datt ze gewoon in groep 3 thuishoort. Maar ja, ze moet dus wel een paar knoppen in haar hoofd gaan omzetten. Ik ben benieuwd of het haar gaat lukken.

Bij beiden rapporten stond trouwens wel een heel mooi pluspuntje: de oudste scoorde bovengemiddeld voor tekenen en de jongste voor belangstelling voor muziek. Papa was blij.

zondag, april 09, 2006

Kindervoorstelling

Wij zijn van die typisch moderne ouders die het nodig vinden om de kinderen een culturele opvoeding te geven. Zo hebben ze een moeder die altijd zit te lezen, want iemand moet toch het goede voorbeeld geven. En ze hebben een vader die de hele dag over muziek praat en constant met nieuwe cd's thuiskomt. Bij ons geen Kinderen voor Kinderen, maar the Beasty Boys, the Flaming Lips en de Mattheus Passion. Dit jaar hebben we een museumjaarkaart aangeschaft, want je kan de kinderen niet vroeg genoeg een museum binnensleuren. En we hebben ook voor het tweede jaar een abonnement op een reeks kindervoorstellingen in Vredenburg: vijf keer per jaar gaan we op zondagmiddag naar een cultureel verantwoorde voorstelling. Inmiddels hebben we er een stuk of acht gehad en het niveau is behoorlijk wisselend. De ene keer vallen de ouders in slaap en komen de kinderen opgetogen naar buiten, de andere keer waren wij blij dat het eindelijk echt over muziek ging en werden alle jonge kijkers wel heel erg onrustig. Dirk Scheele en de liedjesband was een succes, maar dat vonden wij toch niet echt muzikaal verantwoord. Er zijn weinig voorstellingen geweest die lang bij de kinderen bleven hangen. Vandaag hadden we gelukkig weer een topper. De Toren van geluid is een muziektheatergroep dat werkt met zelfgemaakte muziekinstrumenten. Ze hadden er ook nog een leuk verhaal van gemaakt, inclusief valpartijen en schuddende billen. De kinderen mochten ook nog zelf muziek maken, dus dat werd een groot succes. Thuis na het eten werd het hele verhaal nog eens nagespeeld.

woensdag, april 05, 2006

Zolder


In mijn ouderlijk huis hadden we er geen. Wel een kleine vliering die zo vol met spullen stond dat het plafond van de slaapkamers inmiddels vervaarlijk doorzakt. Na twee studentenhuizen en een flat beschik ik sinds ruim drie jaar over een echt huis, mét zolder! En een vliering ook nog. Nog steeds geeft het mij een heel goed gevoel om de trap naar boven op te lopen. En sinds een week hebben we nu zelfs nóg een trap naar boven.

Wij zijn geen van beiden handige doe-het-zelvers. J. beweert dat hij het allemaal wel kan, maar echt leuk vindt hij het ook niet en toegeven dat hij er gewoon geen tijd voor heeft en dat een ander misschien toch handiger is, zal hij niet snel doen. Toen wij het huis kochten had hij al wel visioenen van een mooie zolder en vorig jaar heeft hij vol goede moed met een vriend een muur weggesloopt, een ander opgebouwd en de houten vloer gebruikt om de vliering door te trekken. En daar is het toen ook bij gebleven. Met gevolg dat er al een jaar geen lichtknop meer op zolder was, geen vloerbedekking en dat de rotzooi zich steeds meer opstapelde. Nooit geweten hoeveel speelgoed je in zes jaar kunt verzamelen. Dit jaar heeft hij toch de stoute schoenen aangetrokken en toegegeven dat het misschien wel handiger is om een verbouwing door professionals te laten doen. Vorige week was het zo ver en zijn de mannen een week op zolder bezig geweest. Het zelf opgetrokken muurtje werd als eerste afgebroken en verder hebben ze de hele zolder grondig aangepakt: inclusief dakraam, knieschotten (weer een nieuw woord geleerd), kekke spotjes in het plafond met dimmer en een trap naar de vliering. Wat kunnen die mannen hard werken zeg. En wat een onzin al die verhalen over verbouwingen die zoveel last veroorzaken. Alleen.. ze hadden niet goed ingeschat hoeveel tijd het zou kosten, met gevolg dat ze vrijdagavond tot 11 uur doorgingen. De komende dagen zitten ze volgeboekt met andere klussen. En nu ligt het dus stil. Het grootste werk is klaar, maar er liggen nog aardig wat klusjes te wachten. Wanneer gaan ze de rest afmaken? Ik hoop dat ze ook hierin wat sneller zullen zijn dan J.

dinsdag, april 04, 2006

Schuld

Ik gooi het altijd op mijn protestantse achtergrond, maar misschien ligt het gewoon aan mijn opvoeding en het schijnt dat alle moderne vrouwen er last van hebben. Het schuldgevoel zit in ieder geval helemaal bij mij ingebakken. Het is soms ook belachelijk waar ik me schuldig om kan voelen, maar wat doe je er aan? Als ik ziek ben is het nog veel erger. De afgelopen weken werd het me weer eens duidelijk dat ik het nooit kwijt zal raken. Ik voel me
  • schuldig naar mijn werk, omdat ik me niet moet aanstellen en gewoon moet kunnen werken
  • schuldig naar mijn kinderen omdat ik geen leuke moeder ben als ik ziek ben
  • schuldig naar mijn kinderen omdat zij naar de opvang gaan terwijl ik zelf gewoon thuis ben
  • schuldig naar mijn moeder omdat zij die lange reis moet maken om op te komen passen, terwijl ik toch huis ben
  • schuldig naar mijn man, omdat ik al drie weken niet echt gezellig ben
  • schuldig naar mijn gezin omdat ik toch echt eens wat aan het huishouden zou moeten doen
  • schuldig naar mijn collega's omdat ik niet kom werken, maar blijkbaar wel stukjes voor mijn eigen weblog kan schrijven
  • schuldig naar mezelf omdat ik niet op kan houden met me schuldig voelen

maandag, april 03, 2006

Shanty

Na zoveel dagen binnen zitten en om even alle hoofd-, keel, en oorpijn te vergeten moesten wij gistermiddag uitgelaten worden. Leuk, er was bij het kasteel eindelijk eens iets te doen. Maar ik weet inmiddels wat het beste recept is om een gezellige muziekmiddag om te laten slaan in een depressieve boel.

Men neme een geweldige locatie: bijvoorbeeld een oud kasteel met mooie binnenplaats waar je gezellige terrasjes neerzet. Men zorgt voor wat aankleding: wat leuke beeldjes uit de plaatselijke galerie. Het geheel wordt natuurlijk omlijst door een sfeervol muziekje. Met behulp van wat zon, moet dit wel garant staan voor een succesvolle middag. Maar dan moet je geen shantykoor neerzetten!!! Na vijf minuten depressieve zeemansliedjes aanhoren zijn wij heel snel vertrokken naar een veel betere lokatie: het terras van de ijssalon.