woensdag, mei 31, 2006

Bieb


Rijen boeken heb ik nog in de kast staan die erom smeken om gelezen te worden. En het stapeltje op mijn nachtkastje kijkt me ook elke avond stoffig aan. Ik kan de verleiding echter niet weerstaan. De bieb is een walhalla van boeken en het geeft elke keer een lichte spanning: welk boek wordt het vandaag? Een literaire ontdekking, eindelijk die bestseller of toch een lekker-wegleesroman?

Het is vakantie voor de kinderen, maar veel activiteiten ondernemen we deze week niet. Het is voor hen ook wel eens lekker om niets te doen. Het enige uitje vandaag was een bezoekje aan de bibliotheek.
Als kind ging ik ook altijd met mijn moeder mee en ik weet nog goed het moment dat ik zelf boeken mocht uitzoeken. Mijn moeder heeft er echt alles aan gedaan om haar kinderen te laten lezen. Als zij naar de bieb ging, dan werden stapels boeken meegenomen voor iedereen. Het is haar toen gelukt om twee van de vier kinderen aan het lezen te krijgen. En op latere leeftijd is ook de andere 50% over stag gegaan. Dit goede voorbeeld geef ik ook graag aan mijn kinderen door. Tot nu toe vinden ze allebei boekjes heel leuk. De een stormt meteen naar de prentenboeken en heeft binnen vijf minuten een grote stapel naast zich. De ander mag volgend jaar naar groep drie en bereid zichzelf voor met de 'woordjesboeken', hoewel ze nog nauwelijks kan lezen.

Voor mij heeft de verhuizing naar een kleinere stad en dus een kleinere bibliotheek wel een probleem opgeleverd. Er staat helemaal niets. Ik loop al een aantal weken langs de paar rijen boeken met een lijstje in mijn hoofd. Maar het levert niets op. Dat wordt dus reserveren en afhalen. Weg spanning.
Met een tas vol kinderboeken en zelf lege handen zijn we weer naar huis gegaan. Gelukkig ben ik nog maar op pagina 139 van Houellebecq.

dinsdag, mei 30, 2006

Nekpijn

Mijn derde afspraak bij de Mensendieckjuf verliep wat chaotisch met twee kinderen, maar tussendoor lukte het haar om toch weer wat nieuwe tips te geven. Het geeft me een goed gevoel om zelf te werken aan mijn gezondheid. Al die bezoekjes aan bedrijfsartsen en huisartsen leveren niet echt veel op, behalve nieuwe recepten en halfslachtige adviezen en verwijzingen naar de psycholoog. Bij Mensendieck moet ik het zelf doen. Vandaag ben ik met de volgende serie oefeningen naar huis gestuurd. En nu nog de tijd vinden om deze elke dag af te werken. Afgelopen week heb ik goed mijn best gedaan, want mijn nek en rug doen aardig pijn. Het Het valt wel tegen om de hele dag recht te zitten. Zelfs op de bank hangen kan niet meer zonder eerst naar mijn houding te kijken. Maar ik houd de moed erin!

Ome Willem

Heel veel papa's en mama's zaten zondag met enige spanning te wachten. En ja hij was het echt: ome Willem. Eindelijk hem na dertig jaar in levende lijve zien, dat was toch wel leuk. De kinderen vonden het ook geweldig, want die kennen hem inmiddels net zo goed met al die herhalingen op Zappelin. De voorstelling in Vredenburg heette jongetje Bepop wat natuurlijk niets met ome Willem te maken heeft. Maar Edwin Rutten komt nooit meer van zijn alter ego af en volgens mij wil hij dat ook niet meer. Tijdens de les 'jazz voor kleuters' werd 'Deze vuist op deze vuist' gebruikt om verschillende aspecten als ritme (in hoeveel stijlen kan dat lied gespeeld worden), volume, majeur en mineur, en meer dingen te behandelen. De spanning groeide toen Ome-willem-petjes werden uitgedeeld aan verschillende kinderen die het podium op durfden te lopen. Zou hij...?

En ja hoor, na drie kwartier kroop hij zelf ook met een petje op achter het drumstel en kon de hele zaal hard meedoen. Eindigend met een gezamelijke jazz-improvisatie werd de zaal swingend uitgelaten. Het was een hele goede voorstelling, maar ik denk dat veel ouders het stiekem leuker vonden dan hun kinderen.

maandag, mei 29, 2006

Uit balans

Al drie maanden ben ik samen met mijn dokter aan het aanmodderen. Van een verkoudheid aan mijn evenwichtsorgaan gingen we door naar migraine en van daar naar hooikoorts en huisstofmijtallergie. Ik ben ook begonnen met Mensendieck. Mijn hooikoortsklachten zijn dankzij de pillen weg. Mijn hoofdpijn zal hoop ik door de oefentherapie worden verminderd. Maar ondertussen ben ik nog steeds niet van mijn klachten af en werk ik voor 75%. Vandaar dat ik dus weer een bezoekje aan de bedrijfsarts heb gebracht. Zij heeft uiteindelijk haar diagnose gesteld: ik ben uit balans. Haar oplossing: de psycholoog. Ik moet zeggen, ze bracht het heel mooi en zorgvuldig. Je kon merken dat ze goed had opgelet bij de les 'hoe vertel ik mijn patiënt dat het in haar hoofd zit'. Ze stelde dat mijn klachten wel voortkomen uit lichamelijke oorzaken, maar dat ik nu moeite heb om mijn balans weer te hervinden. Een psycholoog kan mij daar dus bij helpen.
Oke, ik ga het maar proberen en kan zelfs vier goede redenen bedenken:
  • Ik voel me naar werk toe verplicht om er alles aan te doen om weer beter te worden
  • Ik ben eigenlijk wel heel nieuwsgierig naar wat zo'n psycholoog doet
  • Misschien heb ik er iets aan, levert het altijd wel één zelfkennis-nieuwtje op
  • Ik kan er altijd nog een leuk stukje over schrijven op mijn weblog

zaterdag, mei 27, 2006

Jongens 2


Hij is de veertig inmiddels gepasseerd, maar soms nog net een kleine jongen. Gelukkig maar. Soms zie ik mannen van dezelfde leeftijd die geen enthousiasme meer hebben en meestal een stuk saaier zijn. Sinds een jaar zit hij in een bandje, samen met nog drie mannen. Elke twee weken stapt hij met zijn gitaar op zijn fiets om muziek te gaan maken. Wij vrouwen van de band mogen helaas nog niet komen kijken, voordat ze twee zelfgemaakte liedjes hebben. Want wij moeten vooral niet denken dat zij covers gaan spelen. Nee, ze pakken het goed aan. Het eerste optreden zal echter nog wel lang op zich laten wachten, want twee van de vier mannen hadden nog nooit eerder een instrument in hun handen gehad.

Vorige week was hij jarig. En hij heeft zichzelf goed getrakteerd op een nieuwe gitaar. Via internet besteld in drie dagen thuisbezorgd. Het is een semi-akkoestische en meer weet ik er niet van. Het jongetje was weer helemaal naar boven gekomen. Nu is het wachten op de volgende accesoires. Ondertussen kan ik het gitaargepingel nog goed verdragen.

Eigenlijk ben ik wel jaloers. Er is toch niets leukers dan ongecompliceerd muziek te maken met leuke mensen. Hm, misschien dat de vrouwen van de band....

dinsdag, mei 23, 2006

Zingen

Als je een relatie krijgt, betekent dat niet alleen wennen aan je nieuwe partner, maar krijg je er ook meteen een hele schoonfamilie bij. Nu heb ik het heel erg goed met hen getroffen, dus ik mag niet klagen. Inmiddels ben ik ook aardig gewend aan de kuren van iedereen en zit ik de verplichte moppen wel uit. Aan een ding kan ik toch niet helemaal wennen: het verplichte liedje dat op elke bijzondere gelegenheid moet worden gezongen. Dus niet alleen op trouwerijen, maar ook als iemand 40 of 50 jaar is geworden.
In ons eigen gezin hebben we natuurlijk ook wel eens wat gedaan bij trouwfeesten. Maar dat was nog goed te doen, omdat de voorbereiding met veel bier en drank heel erg leuk waren. Gevolg was wel een veel te melig liedje die we na wat biertjes wel ten gehore durfden te brengen en waarbij we hoopten dat er toch niemand echt luisterde.

Aan de andere kant weet je het van te voren: zo'n feest wordt vaak gegeven, opdat de familie en vrienden zich even voor paal kunnen zetten met vals gezongen, flauwe liedjes op de muziek van 'Daar gaat ze' of 'Testament'. Uitzondering zijn wel mijn ooms en tantes die een hele professionele goede show met licht- en dramatische effecten in elkaar zetten.

Zondag moesten we weer aan de slag. Mijn schoonzus werd 50 en gaf een feest. De voorbereidingen vonden dit keer niet bij iemand thuis plaats, maar werden geheel passend in deze tijd per email afgehandeld. Ieder leverde een couplet aan. Er werd nog wat heen en weer gemaild of het wel klopte en op hoop van zegen begonnen we aan ons valse gezang, zonder dat iemand een woord zelf geoefend had. Er waren twee voordelen. We hadden allemaal een masker op met een foto van de jarige waarachter we ons konden verstoppen en zwager M. bracht er een komische noot in waardoor we meer een parodie van een liedje ten gehore brachten. Ik hoop dat we de komende jaren verlost zijn van deze genante vertoningen. Voor mij voorlopig geen verjaardagen en trouwerijen meer.

Eindelijk

Sinds een aantal maanden wonen mijn oudste broer en zijn vriendin bijna bij ons om de hoek. Soms is het een gek idee opeens familie weer zo dicht in de buurt te hebben. Maar tot nu toe is het vooral leuk en eerlijk gezegd ook best handig. Zondag mochten de kinderen weer een aantal uur spelen bij hun oom en tante. We hebben zo een paar keer gebruik van hen kunnen maken. Maar zoals mijn broer zondag zei, 'we zijn alleen maar krediet aan het opbouwen, onze tijd komt nog wel'. En het is nu eindelijk zo ver: ik word tante! Half december mag ik mijn neefje en nichtje verwelkomen. Geweldig nieuws.

Ik ben ook blij dat ik met koninginnedag niet met alle babyspullen in de regen op een kleedje heb gezeten. Ze mogen wanneer ze dat willen alles van zolder meenemen. Een ander voordeel is dat ik mijn spiraaltje lekker kan laten zitten. Alle nog sluimerende broedse gevoelens kan ik nu overvloedig projecteren op neef of nicht.

zaterdag, mei 20, 2006

Jongens

Op de fiets met zoonlief achterop hoor ik hem opeens vragen: 'Mama hoe heet die auto?' Eh, Frits. Neehee. Hoe héét die auto. Karel dan? Neee. Het begint me eindelijk te dagen. Mijn zoon is een echte jongen en houdt zich opeens met auto's bezig. Ik zelf ben een autofalbeet en weet net wat een eend is en hoe onze kar heet, maar verder? De hele weg naar huis bekijk ik in opdracht alle achterkanten en lees namen als hyundai, astra en peugeots voor. Gek eigenlijk die interesse van de een op de andere dag. 's Avonds vraag ik het toch eens na bij de vader. Het blijkt dat hij met zijn vader al heel lang bezig is met auto's en wat mooi is en wat niet. Dit is toch een wereld die helemaal langs mij heen gaat. En zo vallen de rollenpatronen weer helemaal op hun plaats. Volgende keer op de fiets gaan wij het maar weer over de meerkoetjes, waterhoentjes en eendjes hebben.

dinsdag, mei 16, 2006

Zweet

Soms is politiek veel spannender dan de beste thriller. De hele avond hebben we naar het debat gekeken over Ayaan Hirsi Ali. Wat heeft die Verdonk staan zweten zeg. Ik vraag me af hoe zij vanavond naar haar huis gaat.

Oefentherapie

Vandaag heb ik weer een stap gezet in de medische molen. Mijn eerste oefentherapie. Komende weken moet ik aan de slag gaan met mijn houding en ademhaling. De therapeute was vrij optimistisch over de te verwachten resultaten. Volgens haar kan een gedeelte van mijn hoofdpijnklachten en misschien ook wel die duizeligheid verholpen worden met de goede oefeningen. Ik heb mijn eerste oefening meegekregen en merk nu meteen tijdens het typen dat ik alles doe wat niet mag. Dus Linda: recht zitten, voeten onder je knieën, borstbeen vooruit en schouders ontspannen. Ik vraag me wel af of het echt mogelijk is om een houding die ik al mijn hele leven heb in een aantal sessies structureel te wijzigen. Het was wel even wennen: voor een spiegel kritisch naar jezelf kijken. Ik weet nu al dat ik wel weer naar de kapper moet. Wat ik ook nog niet wist, is dat ik altijd een beetje naar rechts hang. Zo leer je nog eens wat.

Ik ging met een goed gevoel weg. Ik hoop dat het gaat helpen, maar in ieder geval is het altijd goed om een goede houding te hebben.

maandag, mei 15, 2006

Ameland

Het was de 26ste keer: familieweekend. Al vier decennia gaan we met de familie van mijn moederskant jaarlijks een weekend weg. De laatste jaren was er de klad ingekomen, maar na vier jaar waren we weer ouderwets bij elkaar en het was een groot succes. Met iedereen is weer bijgekletst en de jongste achterneefjes en - nichtjes zijn voor het eerst bekeken en bewonderd. Het was ook leuk om te zien dat onze zoon zoveel weg heeft van zijn achterneefje: zie foto. Ameland is ook een heerlijk eiland. Als je op de boot zit, heb je echt het gevoel helemaal weg te zijn. Nog een paar maanden wachten en dan lekker terug naar de Wadden, naar Terschelling. Ik heb er nu al ontzettend veel zin in.

zondag, mei 07, 2006

Openluchtmuseum

In het kader van 'doe meer met je museumkaart' hebben we vandaag het Openluchtmuseum in Arnhem bezocht. Na afloop waren we alle vier ontzettend moe. Je loopt wat meters af daar op een middag. De locatie is perfect: een enorm terrein met veel bomen en groen. Het hoofgebouw hebben we niet bekeken, maar wel bijna alle gebouwen op het terrein. Een extra leuke bijkomstigheid was het thema van de dag: snoep. Op veel plekken werd oud snoepgoed gemaakt of uitgedeeld: suikerappels, zeeuwse babbelaars, koude druiven met warme chocola. Verder is er ontzettend veel te zien: een grote hoeveelheid oude boerderijen en talloze andere oude gebouwen. Wel raar waren al die verklede mensen die je onverwachts tegenkwam. Sommigen waren gepensioneerde ambachtslieden die een stoel bekleden of in de smederij stonden. Anderen zaten wat te breien in een keuken. Ze waren ook niet allemaal even spraakzaam.
Op interactief vlak was er ook het een en ander te doen: boogschieten of nepkoeien melken. Verder heb ik er ook nog wel wat van opgestoken. Ik had nog nooit een plaggenhutje gezien, of de binnenkant van zo'n groot oud herenboerderij. Hoewel veel is neergezet uit begin vorige eeuw of nog ouder, is er ook voor onze generatie wel herkenning, zoals dat rijtjeshuis dat helemaal ingericht is naar de jaren zestig/zeventig met oranje gordijnen, macrame kleedjes en de leefkuil in de tuin. Samen met het lekkere weer heeft het Openluchtmuseum voor een topmiddag gezorgd.

zaterdag, mei 06, 2006

Zomer


Jammer genoeg heb ik niet zo'n mooie nieuwe camera als collega P. Dus als je de bloesems niet kunt onderscheiden: onze appelboom staat weer volop in bloei. Deze week is het leven weer drastisch veranderd. De wereld heeft letterlijk en figuurlijk een andere kleur gekregen. Ik heb het bijltje er bij neergegooid: want wie gaat er schoonmaken, zolders opknappen, weblogs bijhouden, televisie kijken of andere binnenactiviteiten doen als je ook een boekje in de tuin kunt lezen, of naar de stad kunt fietsen voor een ijsje, of tot 's avonds laat lekker met een wit biertje het leven kunt overdenken?

dinsdag, mei 02, 2006

Spoorwegmuseum

Ik had het Spoorwegmuseum nooit gezien voor de verbouwing, maar wat ik begrijp is dat deze slechts een verzameling van oude treintoestellen was. Vorige jaar is het museum heropend en het is nu zeker de moeite waard om een bezoek te brengen.

De directie heeft met de nieuwe opstelling geprobeerd om zoveel mogelijk doelen te verwezenlijken: behoud van de collectie treinstellen, renoveren station en de concurrentie aangaan met het dagtoerisme. De website laat ook zien dat er veel mogelijkheden zijn voor verhuur. Alle wachtkamers kunnen gehuurd worden voor feesten en vergaderingen en er zijn tal van arrangementen mogelijk. In commercieel opzicht heeft het museum alles goed aangepakt. Maar ze hebben ook wat te bieden: inderdaad mooie ruimtes om te huren en goede entertainment voor jong en oud. De ouderen die vooral geïnteresseerd zijn in treinen, kunnnen hun hart ophalen met de bezichtiging van veel treinstellen. Zoals de Arend, de eerste trein in Nederland. Daarnaast worden rondleidingen aangeboden. Gezinnen met jonge kinderen kunnen een hele dag in het museum terecht. Aan de hand van een spoorkaart word je door het museum geleid. Ook kinderen die niet kunnen lezen vinden het leuk om de antwoorden weg te krassen en het biedt houvast langs alle onderdelen.
De vier werelden zijn heel erg goed opgezet. In Wereld 1 luister je met een koptelefoon naar een verhaal en wordt je tegelijkertijd naar de tijd van de eerste stoomtrein gebracht. Wereld 2 laat de tijd van de Orient Express zien en biedt twee voorstellingen (die wij gemist hebben). Voor onze kinderen was Wereld 3 het allerleukste. Je maakt in een karretje een spookrit langs oude locomotieven. De laatste wereld is de werkplaats waar verschillende treinen staan opgesteld waar je zelf in mag. Ook leuk natuurlijk.

Zoals het Spoorwegmuseum zelf ook aangeeft wilden ze een mix maken van educatie en entertainment. Zoek je het laatste, dan hoef je de overvloed aan posters, attributen en informatie niet te bekijken en te lezen en heb je een leuke dag. Ga je echt voor de treinen en alles er omheen, dan kan je je hart ophalen. Bijvoorbeeld in de wachtruimte van Wereld 3 staan heel veel spoorwegattributen, waar wij langs zijn gegaan, maar die voor de geïnteresseerde wel leuk zijn. De spoortuin hebben we even bekeken. Het treintje voor de kinderen was leuk. De rest hebben we door het slechte weer laten zitten.

We zullen zeker nog eens terug moeten, want de enge trein willen ze echt nog een keer doen.