Spijbelen

Spijbelen, een woord dat nooit echt in mijn vocabulaire heeft gepast. Ik moet bekennen dat ik in mijn middelbare schooltijd geen lesuur heb gespijbeld. Ik was zo braaf, dat ik zelfs de bekende 'menstruatie-smoes' niet gebruikte om onder de gymles uit komen. Of was dat meer omdat ik mijn mond niet open durfde te doen, laat staan het tegen een louche gymleraar over intieme dingen te hebben. Enfin. In mijn hbo tijdperk was ik eigenlijk net zo braaf, maar werd ik gaandeweg wel een stuk losser. Zeker vanaf het tweede jaar, waarin ik op kamers ben gegaan. Met mijn drie vriendinnen deden wij op elke donderdag, maar vaak ook al op woensdag het bekende rondje: eerst thuis naar bijvoorbeeld MCW (voor de oudjes onder ons Medisch Centrum West) kijken met een fles wijn, dan naar Polly of Marijnissen op de korte Heuvelrug. Door naar Extase. Om drie uur de tent uitgeveegd worden. Op naar Swinge bij Dinge en afzakken naar Citylights waar we tot het licht werd ons te goed deden aan pelpinda's en tegelijk met de krantenjongen thuis aankwamen. En ik vraag me nu soms af hoe ik het deed. Want na een uurtje slapen zat ik - als enige van ons vieren - gewoon in de schoolbanken voor een uurtje 'thesaurussen' of 'bronnen', of welk ander vak in mijn vage opleiding werd gegeven.

Nu zijn we inmiddels al flink wat jaren verder, en ik geloof dat ik het eindelijk begin te leren. Ik heb al enige weken het gevoel dat ik spijbel. Mijn weblog staat zielig in cyberspace en krijgt zo nu een dan een bezoekje van een verdwaalde googler. Via mijn statistieken zie ik dat die ene nicht of de andere collega nog een poging heeft gedaan om wat nieuws van mij te lezen. Maar ze krijgen nul op request. Geen activiteiten hier, nada.
Ik beloof plechtig om mijzelf te verbeteren. Alhoewel ik dat spijbelen stiekem ook wel eens lekker vond. Laat mij me als braaf meisje ook eens stout zijn.