Carnaval boven de rivieren

Carnaval is leuk, maar je moet wel op de juiste plaats wonen. Hier boven de rivieren is het toch wel een beetje zielig.

Voor mij is het ook al weer enige jaren geleden dat ik mij in het feestgedruis heb gestort. Als kind vond ik carnaval niets aan. Mijn ouders hadden absoluut geen tijd voor ons en stuurden ons met vijf gulden naar de friettent als wij teveel zeurden. Verder moesten wij het zelf uitzoeken. Wat ouder ging ik jaarlijks naar het kindercarnaval in het clubhuis waar we de hele middag rondjes moesten lopen achter elkaar. Wat sneller bij 'is je moeder niet thuis' en met sjaals zwaaien bij 'If I had words'. Heel saai. Toen ik het kroegleven had ontdekt leerde ik eindelijk de lol van carnaval begrijpen en heb toch zo'n tien jaar heel wat afgehost.

Nu ga ik al weer zo'n tien jaar niet meer op stap in het zuiden en is het voor mij afgelopen. Maar de jaarlijkse optocht kan ik de kids niet ontzeggen. En zo sta je dan eerst een uur te wachten tot er eindelijk wat aankomt en na een kwartiertje wagens kijken is het weer gebeurd. De carnavalsclub vertrekt vervolgens naar de sporthal. Wij hebben onze eigen traditie ingebouwd en gaan lekker naar onze stamkroeg voor een biertje.

Een nieuwe poging in Second Life

Alle nieuwe ontwikkelingen op het web nemen tegenwoordig veel tijd in beslag. Ik heb inmiddels een account op verschillende nieuwe leuke websites die allemaal uitgeprobeerd moeten worden. Er blijft weinig tijd over voor Second life. Ik las dat van de vele bezoekers maar weinig mensen echt wat doen daar. Ik heb inmiddels een paar pogingen gedaan, maar ga waarschijnlijk bij de afhakers horen. Het valt ook niet mee. Ten eerste krijg ik de bewegingen van mijn poppetje maar niet onder de knie, waardoor ik altijd te ver doorloop, of draai en nooit op de plek kom waar ik moet zijn. Daarnaast heb ik heel lang op desolate locaties rondgezworven zonder een flauw idee te hebben waar ik was of wat ik daar kon doen. Ook lijkt alles een verzameling van commerciële uitingen. En ik heb geen lindendollars om uit te geven, dus ik kan ook niets. Collega A. was op haar eerste bezoek al in Amsterdam beland. Dus heb ik in een nieuwe poging mijzelf ook naar Amsterdam geteleporteerd. Maar dat was een kort bezoek. Na wat lopen tegen muren en ronddraaien kwam ik bij een groep mensen uit. Een pop-up bij een zwerver vertelde mij dat ik me bij hem moest melden als ik drugsdealer wilde worden. Er werden oproepen gedaan om mijzelf als seksslavin aan te bieden en toen een wildvreemde man mij begon aan te spreken vond ik het allemaal te eng worden en ben er snel weer uitgeklikt. Ik ben nog niet klaar voor de grote wereld.