Mijn eerste .... circus

Ik wil niet zeggen dat het een jeugdtrauma is, maar ik vond het als kind wel erg. Ik mocht van mijn moeder nooit naar het circus. Nu ik een stuk ouder ben begrijp ik dat heel goed. Het trekt mij allang niet meer. Maar nu kregen we van onze vriend de Rabobank kaartjes voor Circus Bongo. Hierdoor kreeg ik alsnog mijn premiere. En het was geweldig .... saai. Het viel me behoorlijk tegen (of had ik stiekem toch hoge verwachtingen?). Dit was nu ook niet een circus om over naar huis te schrijven: een clown die niet grappig was, drie paarden die netjes op een verhoging konden staan en twee kamelen die dat zowaar ook konden, een diabolojongen, waar menig straatartiest zijn neus voor ophaalt.

Maar ik wil helemaal niet klagen. Het was een circus gericht op kinderen en dat ben ik allang niet meer. Die van mij vonden het heel leuk. En ik weet nu wat ik vroeger gemist heb.

Jongens en barbies

Hé mam, bij deze kan de kop er ook af!

Nieuwe slaapkamer

Hij is klaar. Het inmiddels lange-termijn-project zolder is afgerond. En één ding hebben we hier van geleerd: wij nemen nooit een oud opknaphuis. Al die verhalen over verbouwingen begrijp ik inmiddels helemaal. En dan viel het bij ons toch mee. Het was tenslotte alleen de zolder, waar je toch niet dagelijks komt. Maar het bleek een iets grotere inbreuk op ons leven dan ik had verwacht. Die zooi, je wordt er gek van. Ik weet niet hoe vaak we sinds onze verhuizing vier jaar geleden die dozen daar boven hebben verschoven en verplaatst. En wat een puin komt er bij kijken!

Twee jaar geleden was J. al begonnen met de eerste aanzet tot verbouwen. De boeken en cd's die netjes in kasten stonden, werden weer opgeborgen in dozen waar ze nu nog steeds staan. Een muur werd afgebroken en een andere opgebouwd. En dat was dat. Na lange tijd plannen om verder te gaan, besloot J. dit jaar om toch maar wat dingen uit te besteden. Wat natuurlijk heel slim was. Het muurtje werd weer afgebroken en keurig netjes opnieuw gemaakt. En nog veel meer dingen werden in een paar weken keurig voor ons gedaan. Na de zomer zijn we verder gegaan en is er ontzettend veel gezaagd en weet ik veel allemaal, waardoor de zooi alleen maar erger werd. En er kwam ook geen eind aan. Dan moest er weer een lamp verhangen, dan waren het spotjes in de balk bij het bed, dan weer een groepenkast toevoegen. En allerlei andere klussen, die het allemaal af maken, maar ook zoveel tijd kosten.
Maar nu is het natuurlijk wel perfect. En we hebben ons huis weer voor onszelf. Zondagnacht was de eerste nacht op zolder. En dat werd dan ook wel weer een anticlimax. Ik heb geen oog dichtgedaan. Zou ik de kinderen nu wel kunnen horen, en zouden zij niet in paniek raken als ze ons opeens niet konden vinden? En die regen op de zolderramen klonk wel heel hard. Toen ik eindelijk in slaap was gevallen droomde ik vervolgens dat de hele vloer was overgestroomd. De tweede nacht is gelukkig veel beter bevallen. Geen regen en overstromingen. De lichtknop naar boven hadden de kids allang gevonden. En wat een ruimte hebben we nu! Ik denk dat ik er wel aan ga wennen.

Gezellig, een dagje naar....

Er zijn mensen die er een gezellig dagje uit van maken...

Wij proberen dat elke keer ook weer. Eens in de zoveel tijd is het gewoon nodig. En ondanks alle voorkennis, heb ik er ook altijd wel zin in. Ze hebben ook leuke spullen en voor helemaal niet veel geld. Dus waarom opzien tegen een paar uurtjes shoppen bij Ikea.

Ik kan me echter geen moment herinneren dat we niet gestressed of sjaggerijnig uit de Ikea kwamen of thuis eindigden. Zo liepen we eens met een krijsende baby rond die niet stil te krijgen was. Of liet ik een pot verf op de parkeerplaats vallen of moesten we een kast ophalen in het afhaalcentrum, waar je een uur kunt wachten. En ben je dan eindelijk thuis, dan blijkt die kast helemaal niet zo makkelijk in elkaar te zetten zijn of zitten niet alle schroefjes in het pakket. De beste herinnering bewaar ik aan die keer dat we bedachten om een logeerbed te kopen en voor ons eigen bed nieuwe lattenbodems en matrassen. Op de een of andere manier waren we in de winkel van type bed veranderd en hadden we niet stil gestaan bij de juiste afmetingen van bed en lattenbodems. Met het gevolg dat we nu op dat logeerbed slapen.

Afgelopen zaterdag was het weer zo ver. De zolder is af (maar daarover volgende keer) en we hebben toch wat handige dingen nodig om het geheel af te maken.

Het werd de beste dag van allemaal.

Als we de winkel binnenkomen begint het meteen goed. Dochterlief wíl wel in de ballenbak, maar durft niet, maar wíl wel, maar... Goed, met broertje en oma in de buurt gaat ze het toch proberen. Maar nee, na vijf minuten belt oma alweer op. Toch maar niet dus. Geen probleem, dan kan ze zelf een lamp op haar nieuwe slaapkamer uitzoeken en een dekbedovertrek. En ook alvast eens kijken of er leuke bureaustoelen zijn voor haar nog te maken bureau. Dan gaat het helemaal mis. J. is zijn portefeuille kwijt. Misschien is die ergens bij de banken, of toch nog in de auto? Als een speer gaat hij op zoek, maar komt aardig gestressed terug. Want vind de uitgang maar eens. Gelukkig blijkt de portefeuille al bij een informatiebalie afgegeven te zijn. We kunnen opgelucht ademhalen. Even later is het weer paniek. Zoon heeft besloten niet langer te wachten en is alvast vooruit gelopen. En weer moeten we langer zoeken dan ons lief is. De kinderen worden ook hoe langer hoe vervelender. Die ene kast is niet op voorraad en die andere moeten we helemaal samenstellen, wat lastig is met twee ongeduldigde, alle-kanten-opvliegende kids. Uiteindelijk gaan we zonder de beoogde spullen, maar met een kar vol dingen die niet op ons lijstje stonden naar de uitgang. Op dat moment heeft dochter eindelijk besloten: 'gaan we nu naar de ballenbak?'

Publieksprijs

Ik had het kunnen weten. Ik was ook al niet geselecteerd voor de Publieksjury. Heel erg jammer. Het leek me wel wat om zes boeken te krijgen en daar wat stukjes over te schrijven. En dan had ik dat ene boek van Tommy Wieringa ook meteen te pakken. Helaas ik was teveel vrouw en teveel midden dertig. En daar hadden ze er waarschijnlijk al veel van. Maar eerlijk gezegd was het ook niet zo'n ramp, want van de zes genomineerden voor de Publieksprijs waren er maar twee serieuze kandidaten. De winnaar is inmiddels bekend geworden en ik ben waarschijnlijk toch geen gemiddelde publiekslezer. Want 'Komt een vrouw bij de dokter' was best aardig om te lezen en bij tijd en wijle ook wel ontroerend, maar om daar nu zo'n heisa over te maken. Al die mensen die op Kluun hebben gestemd, moeten nu dan maar eens de tijd nemen om Joe Speedboot te lezen. Ze zullen zich voor hun kop slaan hoop ik. Ik kan me beter bezig houden met de genomineerden en winnaar van de Man Booker Prize. Van de zes genomineerden van vorig jaar heb ik er inmiddels drie gelezen en twee wachten op mijn lijstje. Van al deze schrijvers kunnen alle Klunen en Saskia Noorten toch echt heel veel leren.

Van stress naar relaxen

Het was een weekend van contrasten. De zolder begint ons danig de keel uit te hangen. We zijn al een half jaar bezig en het einde was vrijdag nog lang niet in zicht. Er lijkt elke keer meer bij te komen. Vrijdagavond ben ik dus maar het huis uitgevlucht. Ik was spontaan op een verjaardag uitgenodigd bij de moeder van.. Normaal ben ik zelf niet zo spontaan. Ik ken haar nauwelijks en de rest van de genodigden helemaal niet. En ze woont ook nog eens in de middle of nowhere. Maar zo fietste ik vrijdag opeens op een heerlijke heldere nacht door de polders op weg naar huis. Wat een rust, schoonheid, ruimte en vrijheid. Zaterdag liep J. enorm te stressen door die puinhoop boven en waren de kinderen ook niet te doen. En ze zijn nog niet klaar boven. Maar gelukkig is het einde nu wel zichtbaar. Én krijgen we een perfecte slaapkamer. We eindigden vandaag zoals het hoort. Eerst gezwommen en 's middags door het bos gebanjerd, een teken uit de hemel gezien en een lekker biertje op het terras gedronken. Een perfecte afsluiting van het weekend.

Herkansing...

Ik moet een jaar of 15 zijn geweest, mijn eerste keer. Ik was fan, maar vooral fan van de eerste vriend van de zus van mijn beste vriend: rijdend op een Puch en met lange haren en albums van Bowie en Reed in zijn platenkast. Mijn vriend was ook helemaal into music en samen met de wilde blonde puchrijder gaven ze mij een kaartje voor een concert van Zappa. In ieder geval een ontmaagding van jewelste. Vele optredens zouden volgen. De Vooruit in Gent, Ahoy, Vorst Nationaal in Brussel, Para in Breda, Paradiso, OJC Contrast in Hulst, Melkweg, Spuug in Vaalst, noem maar op, ik heb alle podia inclusief takkeherrie bentjes gezien. Soms goed, vaak klote, soms geniaal maar vooral vlak en niet zo als op plaat. Mijn grote helden ten spijt, heb ik maar zelden een optreden gezien wat mij compleet van de kaart veegde.
Het zal een jaar of drie geleden zijn toen ik met mijn goede vriend M. een bezoekje bracht aan de Melkweg in A'dam. My Morning Jacket, een band die al geruime tijd in mijn collectie stond en ook het nieuwste album was wederom geniaal. Typisch studentikose en licht psychedelische neuzelpop van de bovenste plank. Ongetwijfeld in elkaar geknutseld door gefrusteerde bovenintelligente nerds die op highschool elke vorm van vrouwelijke aandacht misliepen. De spanning in de Melkweg van het toegestroomde publiek was te snijden. De verwachtingen waren meer dan hoog. Vooral bij vriend M. en mijzelf. De lichten gingen aan en daar stond een heavy metal band met lange wapperende haren, enorme baarden en een heuse flying V gibson in de handen van de zanger. Het klonk meteen subliem maar de confrontatie van al dit geheadbang deed ons beslissen om na drie nummers te vluchten naar de dichtstbijzijnde kroeg om de cultuurshock weg te spoelen met een biertje.

Nu is het live album Okonokos uit en al rijdend in mijn auto springen de tranen in mijn ogen..... Krijg je de kans om eindelijk te zien wat livemuziek kan brengen, haak je af. Gijsbert heeft gelijk gehad en de volgende keer als ze in Nederland zijn ga ik..... alle heavy metal cliches ten spijt!

Joe Speedboot

Bij sommige boeken weet ik van te voren of ik ze goed ga vinden of niet. Joe Speedboot is zo'n boek. Hij stond al een jaar op mijn lijstje en eindelijk had ik hem in handen en heb ik het in een paar dagen uitgelezen. Nu baal ik er enorm van dat het uit is. Ik mis ze al, Fransje en Joe. Wat een personages. En wat een mooie beschrijvingen van het Hollandse dorpje Lomark. Tommy Wieringa heeft dit jaar alle grote prijzen misgelopen. Nu wordt het toch wel tijd voor de Publieksprijs. Dus een oproep aan iedereen: lezen en stemmen! Of stem eerst en lees het daarna, dat heb ik ook gedaan.

Weekend in de Achterhoek

Lost in translation

Soms is er magie, vooral op de meest onverwachte momenten. Je kent het wel, zo´n periode dat alles effen net tegenzit. Emotionele gebeurtenissen in een korte periode. Momenten die je niet ziet aankomen en je even laten wankelen. Omzetdruk op je werk en op laatste moment businessplannen moeten uitvogelen en verdedigen. Heb je thuis ook nog een onafgewerkte zolder waar je al weken tegen zit aan te hikken en dan vooral die vier vierkante meter die beslist in de latex moet. En dan heb je geen zin meer, ga je naar beneden en trek je een bokje open. Plof je neer op de bank en staar je naar de TV. Dat is het moment, dan gebeurt het.....Bill Murray en Scarlet Johanssen doen twee uur lang een paringsdans en er gebeurt niets. Schitterend zo´n film. Je reinste trein der traagheid en het aller mooiste is de laatste scene. Hij kust haar, fluistert iets in haar oor en als kijker blijf je verstomd achter. Zeker als ineens door de boxen van de TV een ijle stem hoort fluisteren ´Just Like Honey´. Jesus and the Mary Chain.......voor diegene die het nummer niet kennen, nu naar iTunes en downloaden maar......pure magie!
J.

Schoenen

Nu ik de rubriek nieuwe aanwinst heb bedacht, moet daar zo nu en dan wel wat aan toegevoegd worden. Mijn nieuwste aankoop: echte converse all-stars. Die heb ik nooit eerder gehad. Ik vind ze ook wel stoer, doet me denken aan mijn dr. martenstijdperk. En het leuke is, met blote benen komt er net een streepje zwart bovenuit. Ik heb nooit aan trends meegedaan, maar blijkbaar zet ik met deze schoenen voor de insiders wel een statement neer. Dat geeft wel de verantwoordelijkheid om ze ook meteen op de goede manier te dragen. Ik word er wat onzeker van. Moet ik nu mijn veters helemaal bovenin strikken, of wat gaatjes openlaten. Maar de verkoopster was daar gelukkig stellig in. Je mag er mee doen wat je wilt. Misschien moet ik nu ook maar lid worden van de all-stars hyve. Daar worden vragen besproken als 'hoe draag jij je all-stars?'. Tegenwoordig kun je niet meer gewoon naar de winkel gaan en schoenen kopen.

Tradities

Onze stad heeft de goede gewoonte om heel veel te organiseren: jazzfestival, multi-cultidag, geraniummarkt, maandelijkse culturele rondjes en ja hoor, ook het geweldige shantyfestival. Wij houden van tradities en vol goede moed togen wij gistermiddag de stad in, want het maakt ons ook niet zoveel uit wat er te doen is. Het is altijd een goed excuus om een biertje te gaan drinken. Het nadeel van shanty is wel dat ik persoonlijk er al na tien minuten depressief van wordt. Er zit ook niet echt een leuk ritme in en al gauw is het een storend geluid op de achtergrond bij het bierdrinken. Anderen hebben daar blijkbaar minder last van, want die kunnen gerust de hele middag van optreden naar optreden lopen. Ieder zijn smaak dus.