De kleine geschiedenis van de doden

Als ik een boek met zo'n titel zie staan, dan kan ik die niet laten liggen. Zou het toevallig zijn, dat ik net deze roman in de bieb had uitgekozen, nu we zelf ook weer met de dood geconfronteerd worden? Het boek gaat over het idee dat de mens in drie categorieën is onder te verdelen: zij die nog op aarde rondlopen, zij die onlangs zijn overleden. Deze mensen zijn nog niet helemaal dood, want ze leven voort in de herinneringen van de levenden. En tenslotte diegenen waar niemand nog herinneringen aan heeft. Net als Bram Vermeulen zingt: 'Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten'.

Een van de personages in het verhaal maakt een rekensom van alle mensen die hij zich kan herinneren. Dus niet alleen familie en vrienden, maar ook de postbode, de man die je ooit in de trein zag enzovoorts. Hij komt op een aantal van 50.000. Een ongelooflijk getal. Tussen de bedrijven door zit ik nu dus ook al dagen rekensommetjes in mijn hoofd te maken. Maar het is bijna niet te doen. Het is wel een grappig idee dat er misschien iemand nog in die tweede wereld is, doordat ik me hem of haar herinner. Vriend J. mag ook gerust zijn. Hij heeft nog heel wat jaren voor de boeg in de volgende fase van zijn leven.