dinsdag, september 23, 2008

Op stap 2

Het was een verschil met Bon Iver afgelopen vrijdag, maar ook leuk voor een keer: Vrienten, Boeijen en Hofland in de Kleine Comedie. We hadden de premiere te pakken. Dat betekent een halve zaal met genodigden, waaronder de halve platenmaatschappij, Frits Spits, Trijntje en Freek de Jonge en wij natuurlijk. Het was leuk om eens in de Kleine Comedie te zijn en een avondje zittend naar muziek te luisteren. Dat kwam ook goed met pijnlijke hardloopbenen. Bij het eerste nummer vroeg ik me wel af waar ik terecht was gekomen: bij een stel bejaarden die zeuren dat ze ooit jong geweest zijn. Heel oubollig. Maar gelukkig werd het daarna beter en bij flarden ook erg leuk. Vrienten kan nog steeds lekker bassen en heeft dezelfde coole rockhouding, Hofland hangt de grappige opa uit die niet van plan is te stoppen met rocken en Boeijen is nog steeds onverstaanbaar en kraamt rare pseudo-filosofische teksten uit. Hij was wel heel blij dat hij met de echte muzikanten mee mocht doen. Het was een mengsel van nieuwe liedjes met gouwe ouwes. Onderhoudend, maar het duurde toch een half uur te lang.
En dit was de toegift:

Stil in Paradiso

Ik heb het nooit eerder meegemaakt. Een concert in een popzaal waarbij het publiek muisstil is. Alleen dat was al een ervaring. Het was een wonderschoon concert van Bon Iver. Zie ook deze recensie.
Of bekijk dit filmpje

dinsdag, september 02, 2008

Invuloefeningen


Met alle pech in de vakantie was het mijn concentratie niet zo goed gesteld. Ik heb Mim van A.F.Th dus maar even laten liggen en me gestort op een genre waar ik niet zo in thuis ben. Ik wil altijd weten waarom anderen zo enthousiast zijn over bepaalde boeken. Ik weet nu in ieder geval dat het nooit mijn ding zal worden: de door Nederlandse vrouwen (writers on heels) geschreven 'literaire' thrillers. Na het lezen van Close-up van Esther Verhoef en Schaduwzuster van Simone van de Vlugt heb ik maar een conclusie. Ze hebben allebei in hetzelfde schrijfclubje gezeten.

Het zijn twee invuloefeningen op een vast schema: je neemt een vrouwelijke hoofdpersoon. Er is een moord en een hele duidelijke verdachte die natuurlijk nooit de dader zal zijn. Plaats op de achtergrond minstens twee andere verdachten. Laat halverwege het boek verdachte nummer twee met sterke motieven naar voren komen en verras de lezer op de laatste bladzijde met nummer drie: de stille, op de achtergrond aanwezige derde persoon. De overeenkomsten van de twee boeken zijn heel opvallend. Het enige verschil was dat Close-up net wat beter geschreven is dan Schaduwzuster en dus prettiger is om tot het eind uit te lezen, ook al weet je al voordat de dader wordt geintroduceerd dat hij het is.
Het is helemaal niet verkeerd om dit soort boeken te lezen, soms zelfs wel lekker, maar wel jammer dat ze zo voorspelbaar zijn.