Schoolreisje

Ik heb mijn vuurdoop gehad: voor de eerste keer mee op schoolreisje. En ik had geluk, ik had het heftigste groepje van allemaal: 4 jongetjes van vier jaar. Wat een vermoeiende dag. De bestemming was Dippie Doe in Best, een soort kids city, maar dan met een groot buitenterrein erbij. Bij binnenkomst bleken we in een soort papa/mama-hel te belanden: slecht licht, harde muziek en een wirwar van onoverzichtelijke speelattributen. Ik was mijn jongens dus meteen kwijt. En dat bleef de hele dag mijn probleem. Jaloers was ik op een ander groepje, met een relaxte vader die zijn vier kindjes keurig de hele dag langs alle attracties troonde. [Alhoewel ik vandaag hoorde dat hij dan weer een poepbroek moest verwerken].

Míjn jongens waren vier ongeleide projectielen die allemaal lekker hun eigen gang gingen. En op zich ging dat heel goed. Je hebt echter toch de verantwoordelijkheid om ze wel in de gaten te houden. Maar dan moet je ze wel zo nu en dan in het vizier hebben. Een van de jongens was net vier en zit nog maar een week op school. Of het nu aan zijn postuur lag of aan mijn blikveld, ik slaagde er maar niet in om een glimp van die jongen op te vangen. Zo nu en dan werden de juffen ingeschakeld en bleek hij ergens gesignaleerd in de draaimolen met een grote grijns op zijn gezicht. Het voelde wel als een dagtaak om dat jochie in het vizier te houden.

En dan moet je vervolgens proberen om ze aan het eind van de dag bij elkaar te krijgen en te houden. Terwijl de een zijn schoenen aandoet, loopt de ander eens naar links om te kijken wat daar gebeurt, de derde verstopt zich onder de tafel en de vierde slaat een buurman de hersens in. Na een laatste sprintje achter zoonlief, had ik om drie uur het tuig eindelijk bij elkaar en stapten we als laatsten de bus in. Gelukkig lagen mijn kinderen 's avonds om kwart over zes al heerlijk te slapen.