Engelse dag

Na een week lang geen tijd voor een stukje, zette ik mij eerder deze avond neer voor een volgend bericht. Maar soms wil het niet lukken met de inspiratie. En dat terwijl ik niet echt een rustige week heb gehad (crematie, ontmoeting met broer R., twee kinderverjaardagen, zwembad, werken, ouderavond). Soms is het ook allemaal zo veel, dat het me niet meer lukt om na te denken over een leuk stukje. Dan laat ik het meestal maar. Vandaag was weer eens zo'n dag van even flink pieken en daarna nergens zin meer in hebben. Het was Engelse dag op school. Onze school is sinds vorige jaar begonnen met Engels geven vanaf groep 1. En dat is een groot succes. Mijn zoon komt dagelijks met nieuwe woorden thuis en roept dingen als 'geef me de blue'e potlood eens aan'. Deze dag stond de helemaal in het teken van Engels. Het werd heel geslaagd. De kinderen hebben hapjes voor de high tea gemaakt, konden darten, zongen liedjes, knutselden een bus of telefooncel, konden een mile hardlopen of deden spelletjes. Als hulpouder hoef je niet zoveel te doen, maar voorlopig wil ik geen ganzenbordspel meer zien. Wat heeft ganzenbord met Engels te maken? Niet veel, behalve dat we de hele middag in het Engels mochten tellen en de kinderen een pink, orange, blue or red goose hadden. Als ik vannacht niet kan slapen, wordt het waarschijnlijk gansjes tellen. One, two...

Nieuwe bril

Dat valt nog niet mee, een bril op de foto zetten. Zeker als je zelf niet in beeld wilt. Ik heb verschillende pogingen ondernomen, inclusief een babypop als model. Maar dat zag er toch wat luguber uit. Hier dus de kale bril, zonder pop of Linda.

De kleine geschiedenis van de doden

Als ik een boek met zo'n titel zie staan, dan kan ik die niet laten liggen. Zou het toevallig zijn, dat ik net deze roman in de bieb had uitgekozen, nu we zelf ook weer met de dood geconfronteerd worden? Het boek gaat over het idee dat de mens in drie categorieën is onder te verdelen: zij die nog op aarde rondlopen, zij die onlangs zijn overleden. Deze mensen zijn nog niet helemaal dood, want ze leven voort in de herinneringen van de levenden. En tenslotte diegenen waar niemand nog herinneringen aan heeft. Net als Bram Vermeulen zingt: 'Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten'.

Een van de personages in het verhaal maakt een rekensom van alle mensen die hij zich kan herinneren. Dus niet alleen familie en vrienden, maar ook de postbode, de man die je ooit in de trein zag enzovoorts. Hij komt op een aantal van 50.000. Een ongelooflijk getal. Tussen de bedrijven door zit ik nu dus ook al dagen rekensommetjes in mijn hoofd te maken. Maar het is bijna niet te doen. Het is wel een grappig idee dat er misschien iemand nog in die tweede wereld is, doordat ik me hem of haar herinner. Vriend J. mag ook gerust zijn. Hij heeft nog heel wat jaren voor de boeg in de volgende fase van zijn leven.

Gebroken

In een paar dagen tijd kan soms zoveel gebeuren. Ik voel me gebroken. Dat gebeurde donderdagavond al met mijn bril. Een stom ongelukje en in één keer was ik gehandicapt. En dat terwijl we een weekendje Antwerpen voor de boeg hadden. De dag erna meteen naar de opticien die hem gelukkig kon lassen. Daarna naar Antwerpen: de riolen in, heerlijk gegeten, op stap en om vier uur in bed. Helaas moesten we zaterdag op tijd terug naar huis voor de oogtest en een nieuwe bril uitzoeken. Onderweg kregen we een telefoontje dat onze vriend J. is overleden. Ze haddden de dag ervoor de stekkers eruit gehaald. Het hakt er flink in. We zijn toch nog naar het feest in Utrecht gegaan, wat ook wel weer afleiding biedt. Maar zondag waren we wel helemaal kapot.
Als het goed is heb ik morgen mijn nieuwe bril. Donderdag is de crematie.

Glad huidje

Voor mijn verjaardag vorig jaar heb ik een paar bezoekjes aan de schoonheidspecialiste gekregen. Wat is dat lekker zeg. Twee uur lang helemaal niets doen terwijl je een zacht velletje krijgt. Twee uur lang wegdromen en bijvoorbeeld bedenken wat ik nu weer in mijn weblog moet schrijven. Thuis gekomen ben ik snel wat gaan tikken. Maar zo'n stukje kan vervolgens de hele dag door je hoofd spelen en zich aanpassen. Eerst wilde ik schrijven over 'vrijheid'. En dat dit een illusie is. Van Mensendieck bijvoorbeeld moet ik mijn dagelijkse oefeningen doen en op mijn ademhaling letten. Mijn weegschaal zegt mij dat ik minder lekkere biertjes moet drinken. Het Voedingscentrum vindt dat ik twee liter water per dag moet drinken. Mijn coach stelde voor één capsule visolie per dag te slikken. En ga zo maar door. En dan heb ik het nog niet over alle boeken die ik moet lezen, de krant die ik nog moet doornemen, de vijf dvd-boxen van Six Feet Under die bekeken moeten worden, de heg die gesnoeid moet worden, de badkamer die...

Later op de dag moest ik denken aan mijn brother R. Die zou na het lezen van zo'n stukje meteen zeggen dat ik weer depressief ben. Daar gaat dus ook mijn blogvrijheid.
Gelukkig heb in al deze zaken nog steeds een eigen stem en doe soms stiekem niet mijn oefeningen, drink een lekker biertje of laat dat ene boek nog maar even liggen. En nu heb ik lekker ook nog over mijn 'vrijheid-bestaat-dat-wel'-gevoel gesproken.

vogelquiz

Een websitetip voor natuurliefhebbers: www.soortenbank.nl. Heel erg leuk. De site bevat informatie over duizenden verschillende soorten dieren, planten en paddenstoelen die in Nederland voorkomen.

Je kunt zoeken op een bepaalde soort, maar ook info lezen over hoe je bijvoorbeeld een vogel kunt identificeren. En het is ook heel leuk om de quiz te spelen.

Cultureel weekend

Het was een goed cultureel weekend met heerlijk terrasweer. Zaterdag hebben we op de monumentendag toerist in eigen stad gespeeld. Even de kerk in, het oude raadhuis en daarna het leukste monument: onze stamkroeg. Het werd heel gezellig.

Zondag cultureel in Utrecht gedaan. Een kindervoorstelling in Vredenburg, waar ik niets van heb gezien, vanwege een extreme hoestbui. Daarna een stukje varen over de Oudegracht en naar het oude Gerechtsgebouw toevallig weer achter een biertje eindigen. De tentoonstelling binnen heb ik daardoor helaas moeten missen. Maar ik heb wel vanaf de boot de Dom eens van een andere kant mogen bekijken.

Vergankelijkheid

Soms word je weer eens flink opgeschud uit de alledaagsheid van het leven. Gisteren hebben we de vader van mijn zwager begraven. En afgelopen zondag kregen we een telefoontje dat een vriend van ons (40 jaar) in het ziekenhuis ligt. De een is na een slopend ziekbed rustig ingeslapen. De ander was zo stom om bovenaan een trap te struikelen en drie verdiepingen lager te vallen. Hij leeft nog wel, maar hij is er niet meer.
't is niet eerlijk.

's ochtends vroeg

Om half acht op mijn werk zijn betekent om half zeven in de bus moeten zitten. Ik word regelmatig voor gek verklaard dat ik zo vroeg begin, maar het heeft ook voordelen. Eerder naar huis gaan bijvoorbeeld. Ook is het prettig om de dag te zien beginnen. Tegen de tijd dat ik in Utrecht ben, is de stad inmiddels ontwaakt en als ik rond half acht bij mijn werk arriveer is er bedrijvigheid alom. Helaas heb ik niet zo'n gezellige wandelroute. Maar als ik eerst langs allerlei kantoorgebouwen en een groot kruispunt loop, kom ik in een lange straat die altijd goed werkt op mijn nieuwsgierigheid. De straat is een mengeling van yuppen, ouderen, studenten. Sommige huizen hebben dringend een opknapbeurt nodig. Anderen zien er piekfijn uit met mooie glas-in-lood-ramen. Je begint de plekken en mensen te herkennen en elke dag op te zoeken. Zit die ene man al achter zijn krant? Waarom heeft wekenlang 's ochtends vroeg de voordeur opengestaan bij dat huis en waarom nu niet meer? Is de thuiszorg niet meer nodig? Verderop belt een meisje vloekend met iemand omdat haar fiets voor de deur gestolen is. Twee deuren daarnaast liggen de luiers klaar op tafel voor de creche en een net afgestudeerde man komt keurig in pak langsgefietst op weg naar het station. De stad is er klaar voor.

Stilleven

Als ik even de kamer verlaat,

maakt mijn zoon graag stillevens