Kat

Je hebt hondenmensen, kattenmensen en 'ik wil geen huisdier'-mensen. Ik behoor tot de laatste categorie. Mijn zoon blijkt allergisch voor honden en katten, dus dat is in ons gezin geen probleem. Als ze in de toekomst nog mochten zeuren om een huisdier, dan ligt het in ieder geval niet aan mij.

Als ik toch moet kiezen, heb ik wel liever een hond. Die ken ik en begrijp ik. In mijn ouderlijk gezin hebben wij ook altijd een hond gehad, en daar kon ik het altijd prima mee vinden. Alhoewel Trix wel een heel raar beest was. Katten zijn maar vreemde wezens. Ze kunnen je altijd zo eng aanstaren en soms flink uithalen. Mijn ervaringen zijn ook niet al te bijster. In mijn eerste studentenhuis, werd ik eens gevraagd op een jong katje te passen van mijn huisgenote. Ik heb het geweten. De hele avond heeft dat beest mij beslopen en besprongen. Later heb ik eens een nacht bij een vriendin doorgebracht waar haar kat de hele nacht naar mijn hoofd en voeten sprong. Ze had een eenkamerwoning en vond het zielig om haar kat in de badkamer op te sluiten. Zieliger blijkbaar dan een vriendin als slachtoffer.

Nu ben ik wel twee weken 'de klos'. Grote broer H. is op vakantie en omdat hij heel toevallig bij ons in de buurt is komen wonen, mag ik deze weken de poes eten geven. Ik vind het geen probleem om dit te doen, maar ook wel raar om opeens voor een kat te zorgen. Het is een vrij afstandelijk beest, dus de eerste dagen heb ik niet eens de kans gekregen om een poging te doen haar te aaien. Na een week wordt ze wel wat eenzaam. Het is toch wel zielig, zo'n beest de hele dag alleen. Omdat er geen kattenluikje is mag ze ook niet naar buiten. Dus na een paar keer langs mijn benen strijken, me flink voor de voeten lopen en haar bordje snel leeg te eten, staat ze voor de achterdeur. Nee sorry poes, je kan echt niet naar buiten.

Het wordt elke dag een stukje moeilijker om meteen weg te gaan. Er is echter geen tijd om een uurtje de bank te gaan zitten om haar gezelschap te houden. Nog even volhouden dus, Misty.