Dochter heeft er helemaal geen last van, maar zoon en ik zijn verslaafd. Sinds een maand of twee zijn wij alledrie de trotse bezitters van een Nintendo DS Lite. En dat is toch wel heel erg leuk. De eerste weken gingen voorbij met veel Braintraining en tetrisachtig spellen, maar al enige tijd ben ik nu verslaafd aan The Legend of Zelda, een 'action-adventure' spel volgens Wikipedia.Ik heb computerspelletjes altijd leuk gevonden. Met huisgenoot Koen zat ik tot diep in de nacht of eigenlijk vroeg in de ochtend Civilization te spelen met halve liter flessen bier, gehaald bij de Griekse snackbar om de hoek. Toen de kinderen kwamen was het snel gedaan met lange computerspellen en werd het urenlang Spider spelen. Nu zit ik samen met zoon op de bank te gamen. Zelda mag hij alleen niet meer doen. Met zes jaar is dit spel iets te moeilijk en mama werd het een beetje beu om elke keer weer voor hem die tempels in te moeten om monsters te verslaan, schatkisten te openen en geheimen te ontrafelen. Het is wel gezellig om samen te kletsen over dat ene monster of wat je kan doen met je kanonnen of pijl en boog. En als we Zelda gehad hebben gaan we lekker samen basketballen of kanovaren of racen. De moeder-zoon band is nog nooit zo goed geweest.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten