Broodje hamburger

Ik had bij het lezen van de Vliegeraar van Khaled Hosseini al zo'n dubbel gevoel en zijn tweede boek Duizend schitterende zonnen heeft dit alleen maar bevestigd. Ik heb me vooral aan het boek geërgerd. Zinnen als: 'Haar oudste zoon was er ook bij - Mariam kon zich om een of andere reden herinneren dat Fariba hem Ahmed had genoemd'. Dit soort zinnen verpesten bij mij het leesplezier.

Het verhaal gaat vooral over geweld, allerlei opeenvolgende oorlogen en de stelselmatige onderdrukking van en geweld tegen vrouwen. Je wordt wel meegesleept met de lotgevallen van de twee hoofdpersonen, maar mij echt invoelen in de karakters kon ik niet. Ondanks alle ellende heeft het verhaal een hoopvol einde. Hosseini schrijft duidelijk voor een publiek dat gewend is om met een goede afloop uit de bioscoop gestuurd te worden.

De boeken van Hosseini zijn net broodjes hamburgers. Ze gaan met miljoenen ver de toonbank, zijn lekker om te lezen, maar echt voedzaam zijn ze niet.