Met alle pech in de vakantie was het mijn concentratie niet zo goed gesteld. Ik heb Mim van A.F.Th dus maar even laten liggen en me gestort op een genre waar ik niet zo in thuis ben. Ik wil altijd weten waarom anderen zo enthousiast zijn over bepaalde boeken. Ik weet nu in ieder geval dat het nooit mijn ding zal worden: de door Nederlandse vrouwen (writers on heels) geschreven 'literaire' thrillers. Na het lezen van Close-up van Esther Verhoef en Schaduwzuster van Simone van de Vlugt heb ik maar een conclusie. Ze hebben allebei in hetzelfde schrijfclubje gezeten.
Het zijn twee invuloefeningen op een vast schema: je neemt een vrouwelijke hoofdpersoon. Er is een moord en een hele duidelijke verdachte die natuurlijk nooit de dader zal zijn. Plaats op de achtergrond minstens twee andere verdachten. Laat halverwege het boek verdachte nummer twee met sterke motieven naar voren komen en verras de lezer op de laatste bladzijde met nummer drie: de stille, op de achtergrond aanwezige derde persoon. De overeenkomsten van de twee boeken zijn heel opvallend. Het enige verschil was dat Close-up net wat beter geschreven is dan Schaduwzuster en dus prettiger is om tot het eind uit te lezen, ook al weet je al voordat de dader wordt geintroduceerd dat hij het is.
Het is helemaal niet verkeerd om dit soort boeken te lezen, soms zelfs wel lekker, maar wel jammer dat ze zo voorspelbaar zijn.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten