Poetsles

Vroeger was alles beter. Nou dat geldt tegenwoordig niet bij de tandarts. De oudste is eindelijk aan het wisselen en mocht daarom (met broertje natuurlijk) naar de poetsjuf. Als ik die vroeger had gehad, had mij dat wellicht wat gaatjes kunnen schelen. De eerste poetsles stond vooral in het teken van de moeder. Ik kreeg een gedegen instructie in het napoetsen van de kinderen en werd ook op het matje geroepen over hun eet- en drinkgewoonten. Ik dacht eigenlijk dat wij dit wel goed deden: geen frisdrank in huis, gezonde tussendoortjes op school en niet elke dag snoepen. Maar het kan dus altijd beter. De kinderen vonden het verder heel interessant. Eerst blauwe tanden om te controleren of ze goed gepoetst hadden, daarna een nieuwe tandenborstel en tot slot: de fluorbehandeling. Dat zag er heel interessant uit en zeker toen S. hoorde dat hij het bitje ook mee naar huis mocht nemen. Hij besloot ter plekke om deze ook altijd in te houden. Het enthousiasme verdampte wel toen de bitjes ingingen. Ik kreeg een enorme flashback naar mijn fluorbehandelingen vroeger. In begin is het lekker, maar daarna duurt het wel heel erg lang. Dit gold ook voor deze fluorslachtoffers. Ja kinderen, het wordt elk half jaar even (niet) slikken.